A Győri Püspökség Körlevelei, 1865
Tartalomjegyzék
9 cium confectis organicis articulis, aut simulato turbandae tranquillitatis publicae metu, interdicto gravat, et ne vulgentur, omni qua potest ratione impedit; quod quidem turpissimum est despotismi genus. Occurrunt heic viri ab eloquentia clarissimi verba: „Quamdiu vel una superstes est anima justa, quae impavide quod sentit proloqui audeat, despotismus inquietus est; agitatur namque suspicione, aeternitatem in caput ipsius conspirare.“ 17) Ceterum sanctissimus Pater encyclicam, quam mox daturi sumus, concludens, ad excitandam fidelium pietatem, Deique misericordiam calamitosis hisce temporibus efficacius impetrandam, Indulgentiam plenariam in forma Jubilaei apostolica liberalitate concedit. Qua de re dum mentem nostram propius expromere, et quae opportuna videbuntur disponere, in aliud tempus differimus: illud hac occasione praetermittere non possumus, quin advertamus, sapienti plane consilio a Pontifice urgentibus gravibusque aevi nostri indigentiis prospectum fuisse. Experientia certum est, axiomata fidei- moribusque pestifera, omneque genus errorum, plerumque non tam ex intellectu, quam ex corde scaturire. Animus sceleris purus, et virtutis honestatisque studio deditus, ultro ac lubens veritatem admittit: at passionibus in transversum actus, et cupiditatibus fascinatus, veritatem sibi molestam repellit, praecepsque ruit in errores, quibus splendorem illius offuscet, seque contra illam tueatur; sua nempe interest, ut, quae divina docet, praecipit, minatur religio, credere abnuat, eisque sua opponat sophismata. Pius IX. itaque una ex parte, dum falsis dogmatibus, quae luis instar late hodie grassantur, personam detrahit, eaque respuere monet: intellectum a contagione retrahit; altera ex parte, dum ad expiationem conscientiae, et ferventiorem in Deum pietatem hortatur: cor animumque ad sanitatem revocat, atque ita nobilissimo humanitatis bono egregie consulit. Nostrum jam est, Venerabiles Fratres et Filii Dilecti, vocem summi Ecclesiae Doctoris, ea qua pios decet discipulos reverentia audire, eique irrestrictum praestare obsequium. „Roma locuta est, causa finita; utinam et error finiatur.“ Unde nemo sibi integrum existimet, propositiones in syllabo per Summum Pontificem vulgato notatas, inconsulta levitate defendere. Irrefragabili sanctae Sedis Apostolicae oraculo illae reprobatae, proscriptae, damnatae sunt. Quisquis proinde in animum induceret illis adhuc suffragari, is unitatem laederet corporis Christi, quod est Ecclesia, ejusque se faceret exsortem. Quam se dignum commiseratione praeberet sacerdos, qui gradus et officii sui immemor, cum hostibus Sedis Apostolicae, qui iidem infensissimi sunt nominis christiano catholici hostes, chorum ducere, et in eorum concedere sententiam non vereretur. Summa auctoritas , quam divinus Salvator Petro contulit, dum ei suas in terris vices obeundas demandavit, haud exolevit, neque lapsu saeculorum deminuta est. Eadem illa hodie in Pio IX. est, quae fuit in Petro, quemadmodum id Philippus Sedis romanae legatus in Synodo Ephesina, annuentibus Patribus solemniter declaravit in haec verba: „Nulli dubium, immo saeculis omnibus notum est, quod sanctus beatissimusque Petrus, princeps et caput Apostolorum, fidei columna, et Ecclesiae catholicae fundamentum, a Domino nostro Jesu Christo . . . claves regni accepit, solvendique ac ligandi peccata potestas ipsi data est, qui ad hoc usque tempus et semper in suis successoribus vivit, et judicium 17) Tant qu’ il resto une &me juste avec des lévres hardies, le despotisme est inquiet; il s’ agite, il se doute que F eternité conspire contre lui. Lacordaire, oraison fim. sur O’Connel. 3
