A Győri Püspökség Körlevelei, 1864
Tartalomjegyzék
52 tiens populi christiani persuasio. S. Augustinus epistola 54 ad Januarium scribit: 53) „Placuit Spiritui Sancto ut in honorem tanti sacramenti in os christiani prius Dominicum Corpus intraret, quam ceteri cibi; nam ideo per universum orbem mos iste servatur. “ Concilium Africanum a Gratiano allegatum 54) jubet „Sacramenta altaris nonnisi a jejunis hominibus celebrari. “ Idem ab aliis Conciliis ingeminatum, uti Carthaginensi III. sub Siricio Papa; Antissiodorensi a. 578. Matisconensi II. a. 585. Eo autem rigore jejunium hoc Ecclesia observatum semper voluit, ut sumta etiam minima cibi potusque quantitate, illud infringi violarique crederetur. Sensum hunc expressit Doctor Angelicus in haec verba disserens: 55) „Neque post assumtionem aquae, vel potus, vel etiam medicinae in quantacumque parva quantitate , licet hoc sacramentum accipere. Nec refert utrum aliquid hujusmodi nutriat aut non nutriat, aut per se aut cum aliis.“ Hinc rubrica Missalis praescribit: „Si quis non est jejunus post mediam noctem, etiam post sumtionem solius aquae vel alterius potus aut cibi per modum etiam medicinae, et in quantacumque parva quantitate, non potest communicare nec celebrare. “ Ideoque qui duas Missas celebrare intendit, ablutionem in priore factam sumere non potest, aut si improvidus sumsisset, tamquam non jejunus, ab offerenda secunda Missa prohibetur. Huc pertinet, quod S. Petrus Damianus refert: 5fi) „De celebrandis Missarum solemniis nos hanc con- suetudinis^regulam in disciplinatis ecclesiis et didicimus, et tenemus, ut calicem differamus in Missarum fine perfundere, si nosmetipsos eodem die sacrificium denuo speramus offerre. “ Eodem spectat rescriptum Innocentii III.: „ Semper sacerdos vino perfundere debet (digitos), postquam totum acceperit Eucharistiae sacramentum, nisi cum eodem die aliam Missam debuerit celebrare: ne si forte vinum profusionis acciperet, celebrationem aliam impediret. “ 57) — Quanta porro religione sacerdos legi jejunii obsequi teneatur, inde non^aegre potest dispici, quod ejus transgressores gravissimis poenis ecclesiasticis mulctandi declarentur. Sic Concilii Braccarensis canone 10. decernitur: „Si quis non jejunus, sed quocumque cibo praesumto oblationem consecraverit in altari, continuo ab officio suo privatus a proprio deponatur Episcopo." Concilium vero Toletanum VII. ita statuit: „Nullus post cibum potumve quantumlibet minimum sumtum Missas facere praesumat. ... Si quis haec temere praesumserit, excommunicationis sententiam sustinebit. “ 58) Quae quum ita sint, quisquamne erit, qui quantalibet dignitatis praerogativa eniteat, clarissimam ac universalem Ecclesiae legem aspernari eique obniti audeat, aut qui falso sibi persuadeat, posse illam citra gravem culpae et poenae reatum temerari ? — Ceterum docet Benedictus XIV. auctoritatem divi Thomae, et textum rubricae Missalis secutus,59) non frangi jejunium naturale, si exiguae aliquot cibi reliquiae dentibus vel faucibus haerentes post mediam noctem forte deglutiantur; quia tunc non cibi, sed salivae modum et rationem habent; vel si cui mane dum sibi os lavat, per imprudentiam gutta aliqua aquae in stomachum prolabatur. Ne vero aliquid non attigisse videamur, quod ad explicandam praesentem, quam per summa fastigia perstrinximus, quaestionem jure desideretur, illud adhuc coronidis instar addimus: dari nonnullos casus, in quibus sine naturali jejunio Eucharistiam sumere fas est. Eorum primus est, quem rubrica Missalis his verbis exponit: 60) „Si saW) C. 53. D. 2. de Conseer. — M) C. 49. D. 1. de Consecr. — M) 3. P. qu. 80. art. 8. ad 4. — 6G) Epist. 28. lib. 5. — 51) C. 5. X. de celebrat. Miss. (III. 41.) — 58) C. 16. C. VII. qu. 1. — M) De sacrif. Miss. lib. 3. e. 12. n. 5. — *®) De defect. in celebr. Miss. occurr. 1. §. 10. n. 3.
