A Győri Püspökség Körlevelei, 1864
Tartalomjegyzék
51 sacerdotis, sed tantum in aliquo casu particulari, necessitatis causa ab Episcopo examinanda/ Quam igitur cavendum, ne quis temere ac inconsulto auctoritatem sibi vindicet bis sacrum faciendi, non obtento prius Ordinarii annutu. 4. Neque id praetereundum, sacerdotibus bis celebrandi facultatem nactis, expressa lege districtaque sanctione interdictum esse, ut ne pro secunda, quae illis dicenda est Missa ullum stipendii genus, quacumque de causa et quolibet praetextu aut colore acceptare audeant. Quid hac in parte menti Ecclesiae consentaneum, ejusque institutis ratum sit, accurate definitum deprehendimus in resolutione S. Congregationis Concilii 25. Septembris anno 1858. 47) Quae in ea ad rem praesentem faciunt, huc redeunt. Principii instar universim admissi habetur: omnes, quibus animarum cura incumbit, jure divino obligari ad Missam dominicis festisque diebus pro populo sibi commisso applicandam ; 48) hocque onus ita iis inhaerere, ut ab eo soluti haud censeantur, quamvis tenues sint reditus ; cum ad id non propter reditus, sed ratione officii obstringantur, ut tradit Benedictus XIV. in Constitutione Cum semper oblatas, in qua diserte praescribitur , pro hujusmodi applicatione eleemosynam percipere iisdem non licere. Quod vero de parochis, idem de sacerdotibus, qui parocho infirmo aut absente vices ejus gerunt, dicendum ob idemtitatem rationis. Hinc in laudata paulo ante Constitutione Cum semper expresse dicitur, vicarios ecclesiarum parochialium, sive perpetui sint, sive ad nutum amovibiles, omnes indiscriminatim teneri ad applicationem Missae pro populo ipsorum curae credito. E quibus suapte sequitur: a) Parochum, qui duas regit parochias vel aeque principaliter, vel subjective conjunctas, et ideo bis in die celebrat, teneri utramque Missam pro populo applicare, b) In iis autem parochiis, quae exstinctive, ut vocant, conjunctae, id est, ita invicem sunt unitae atque incorporatae, ut ex duabus una prorsus, cum exstinctione tituli alterius, evaserit, obligari parochum unam tantum Missam applicare pro populo, altera libera, sed pro qua eleemosynam recipere nefas sit. c) Sacerdotes alii curam animarum non habentes, si quando bis in die celebrent, utramque Missam libere possunt applicare; at pro secunda stipendium recipere et ipsi prohibentur. Ratio in propatulo est: cum enim permissa olim pluralitas Missarum ideo fuerit sublata, ut avaritiae et obloquentium suspicionibus obviam iretur; conveniens sane fuitj opportune praecavere, ne concessa rursus Missae iteratione, ordo sacerdotalis apud detractores in aviditatis suspicionem et infamiam adduceretur, inquit Benedictus XIV. 49) 5. Denique sacerdos bis eadem die sacris operaturus, ut licitam adeptae facultatis usuram faciat, ad secundam quoque Missam jejunus progrediatur est necesse. Num- quam enim, nulloque sub obtutu cuiquam, qui jejunus non sit, ad conficiendam ac sumendam Eucharistiam accedere licet. „Ita expresse enuntiata, ait Pontas, 50) ita antiqua, ita universalis est Ecclesiae prohibitio circa hoc argumentum, ut nulla sensus circumscriptio, nullaque exceptio afferri debeat, cum nulla reperiatur in canonibus." — Antiquissimam sane, atque ab apostolicis usque temporibus deductam esse legem, quae praecipit, ut sacerdotes perinde ac fideles ante omnem cibum potumque, et „virgine adhuc saliva", ut Tertullianus ait, 51) ad celebrandum accipiendumque sacrosanctum hoc mysterium accedant, testes sunt sancti Patres, 52) testes canones Conciliorum, testis consen47) Conf. Analecta Juris pontif. 1859. fascit. Jan. et Febr. coi. 1343. — 48) Cone. Trid. sess. 23. cap. 1. de reform. — 49) De sacrif. Missae, lib. 3. append. 4. — 50) Diction. casuum conscient, tom. 2. verb. Missa, cas. 2. — 51) De jejuniis c. 6. — 52) Apud Card. Bona, Ker. liturg. lib. 1. c. 21.
