A Győri Püspökség Körlevelei, 1864
Tartalomjegyzék
27 irt*, v. A. prima inde rei christianae origine usu fuisse receptum, ut si quod ubilibet terrarum in Ecclesiis particularibus gravioris momenti negotium emersisset, id ad Pontificem Romanum deferretur: historia ecclesiastica testis est locupletissima. Sane quotiescumque aliqua circa fidem aut disciplinam oborta est controversia, ejus dirimendae arbitrium auctoritatemque ad romanae sedis Antistitem pertinere crediderunt omnes, propterea quod in illo heredem suspexerint supremae, quam Christus Petro in universam Ecclesiam contulit jurisdictionis; ut adeo id tantum ratum ac firmum haberetur, quod successor Petri pronuntiasset, cui refragari nemini esset integrum, quin unitatis catholicae sese redderet exsortem. Hinc Innocentius I. laudat Patres Concilii Carthaginensis, quod „antiquae traditionis exempla servantes, et ecclesiasticae memores disciplinae," quae adversus Pelagium statuissent, ipsius judicio submiserint, hocque pacto institutis majorum inhaeserint, qui „non humana sed divina decrevere sententia, ut quidquid quamvis in disjunctis remotisque provinciis ageretur, non prius ducerent finiendum, nisi ad hujus Sedis notitiam perveniret: ut tota hujus auctoritate justa quae fuerit pronuntiatio firmaretur, inde- que sumerent ceterae Ecclesiae (velut de natali suo fonte aquae cunctae procederent, et per diversas totius mundi regiones puri latices capitis incorrupti manarent), quid praeciperent." !) Eamdem impertit laudem Patribus Concilii Milevitani haec ad eos scribens: „Diligenter et congrue apostoliéi consulitis honoris arcana (honoris, inquam illius, quem praeter illa, quae sunt extrinsecus, sollicitudo manet omnium Ecclesiarum), super anxiis rebus, quae sit tenenda sententia, antiquae scilicet regulae formam secuti, quam toto semper ab orbe mecum nostis esse servatam, ... scientes quod per omnes provincias de apostolico fonte petentibus responsa semper emanent, praesertim quoties fidei ratio ventilatur." 2) Nec immerito ad antiquae traditionis exempla provocat Innocentius. Jam enim exeunte saeculo primo Clemens Romanus de excitatis in Ecclesia Corinthiorum dissidiis certior factus, suarum partium esse duxit, datis, ut S. Irenaeus 3) ait, potentissi- mis, id est, auctoritate plenis litteris, ea sopire. Saeculo secundo exortis de celebratione paschatis controversiis, Polycarpus Romam profectus est, ut consilia cum Aniceto Papa conferret. 4) Martyres vero Lugdunenses Irenaeum, tum adhuc presbyterum cum litteris „ob quasdam Ecclesiae quaestiones" ad Eleutherium Papam, legatum miserunt. 5) Saeculo tertio Cyprianus quid de baptismo haereticorum Concilium Carthaginense statuerit, Stephano Papae perscripsit, ejusque consensum et approbationem interpellavit. e) Quam variae ac multiplices primis mox temporibus ad Cathedram Petri undique affluxerint causae, quot inde consilia expetita, etsi aliunde non constaret, conjicere liceret ex verbis S. Hieronymi, quibus suam Romae commorationem cursim attingit: „Cum in chartis ecclesiasticis juvarem Damasum, Romanae urbis Episcopum, et orientis atque occidentis synodicis consultationibus responderem." 7) Tum ex illis S. Leonis M. queis affirmat: ’) Inter epist. S. August. Opp. toni. 2. epist. 181. — 2) Ibid. epist. 182. — 3) Advers. haeres, lib. 3. c. 3. — 4) Euseb. Hist. eccl. lib. 5. c. 24. — 5) S. Hieronyin. De scriptor, eccl. c. 35.— 6) S. Cypr. epist. 72. — 7) S. Hieron. epist. 11. 6 Nr. 966. De sacris Congrega tio- nibusRomanis, et illarum auctoritate.
