A Győri Püspökség Körlevelei, 1859
Tartalomjegyzék
144 „Qui pecunias aut bona Ecclesiarum administrant, cum aliena gerant negotia, debent singulis annis tempore competenti de omnibus perceptis et distributis in praesentia parochi seu rectoris Ecclesiae, et aliorum parochianorum deputatorum debitam reddere rationem, ut bona Ecclesiae deputata, vel ex eleemosynis fidelium collecta ad necessarios usus videlicet aedificiorum, ornamentorum, et non alibi convertantur. — Ad custodiam sive cistam, in qua litterae censuum vel pecuniae et pretiosiores Ecclesiarum res asservantur, diversas seras, ad minimum duas fieri, et ex clavibus semper unam apud parochum seu rectorem Ecclesiae relinqui et custodiri volumus ita, ut tales cistae non ab uno alterove vitrico, nec unquam absente parocho possint aut debeant aperiri.“ Synodi Philadelphiensis in America Septein- trionali anno 1855. celebratae Constitutio 18-va sic sonat: „Ad praecavenda mala, quae tum Ecclesiae, tum Sacerdotio eveniunt, si res ecclesiasticae non secundum certum et rectum ordinem administrantur, sequentia decernimus et in Domino praecipimus: Quilibet Pastor hujus Dioecesis, qui Ecclesiae praeest, versus finem cujuslibet anni nobis suggeret nomina duorum seu trium suae congregationis virorum , probitate et rerum peritia conspicuorum , quos si nobis bene visum fuerit, eidem assignabimus, ut eum consilio et opere adjuvent in administrandis Ecclesiae temporalibus, et in conficiendis rationibus accepti et expensi.“ Denique Concilium Provinciale Viennense anno 1858. celebratum, atque a Summo Pontifice approbatum Tit. VII. cap. VI. de bonorum Ecclesiasticorum administratione decernit §. 2. „bona ecclesiarum parochialium seu filialium, nec non fundationum piarum apud ecclesias istas exstantium administrabuntur a spirituali earundem rectore, in curarum socios adhibitis paroehianis duobus vel ad summum tribus ; §. 3. parochiani ad Ecclesiae res procurandas assumti — — — ab Ecclesiae rectore spirituali proponuntur, attentis desideriis, quae parochiani intra justi et aequi limites patefaciunt, ab Episcopo vel ejus delegato nominantur.“ Haec tanta, et e tam diversis atque a se dissitis Dioecesibus orbis Catholici producta exempla praesentem intuitu administrationis peculii sacri Ecclesiae disciplinam clarissima in luce collocant, quam iccirco tam uniformem conspicimus, quia innititur ipsius SS. Concilii Tridentini decreto, quod non solum de ecclesiasticis, sed de laicis quoque bonorum ecclesiasticorum administratoribus loquitur, dum ') disponit: „ut administratores tam ecclesiastici, quam laici fabricae Ecclesiae etiam Cathedralis, hospitalis, Confraternitatis —-----te neantur reddere rationem administrationis Ordinario.“ Unde prono fluit alveo, influxum lai- corum virorum in peculii sacri procurationem, prouti ille in normis ddo 18. Martii h. a Nr. 913. admissus, circumscriptus ac definitus est, nec juribus Ecclesiae esse adversum, nec a disciplina ejusdem alienum, alioquin Patres Concilii Tridentini laicos homines ab administratione illa repulissent, praecitatae vero Synodi cum provinciales tum dioecesanae ad illam nunquam admisissent. Et profecto per influxum virorum de parochiana communitate delectorum in administrationem sacri peculii tunc solum Ecclesiae jura infringerentur, sf illis provincia seu munus hoc non ab Ecclesiastica potestate sed aliunde committeretur, si porro iidein viri non ab eadem potestate constituerentur et pro re nata destituerentur, si denique rationem villicationis suae eidem potestati reddere non tenerentur. Quod peculium Ecclesiarum et piarum fundationum primis aerae Christianae saeculis, imo ferme usque saeculum XII. a solis Clericis ad id deputatis sub inspectione Episcoporum procuratum administratumque fuerit, historia ecclesiastica ubertim comprobat, sed eadem teste certum est, si non prius, mox !) Sess. XXII. de reform, cap. 9.
