Novák Ádám (szerk.): Fontes Memoriae Hungariae II. Varsóban őrzött magyar vonatkozású oklevelek, 1388–1427. Közreadja: Novák Ádám és Tóth Péter (Debrecen, 2018)
Oklevélszövegek
85 46. 1415. augusztus 17. Konstanz. A konstanzi zsinat Ulászló lengyel királyhoz. Nyújtson segítséget Magyarországnak, amelyet a török, felhasználva Zsigmond távollétét, megtámadott, a Német L ovagrendnek pedig, amelyhez hasonló felszólítást intézett, engedjen szabad átvonulást. Sacro sancta Constantiensis synodus, universalem Dei ecclesiam repraesentans, in Spiritu Sancto legitime congregata, excellenti et glorioso principi, domino Vladislao, regi Poloniae illustri, pacem in eo, per quem reges regnant et qui ipsis regibus dat salutem. Licet certas, princeps gloriose, sacra synodus litteras vestrae celsitudini de his, quae ad pacem sunt ecclesiae, ceterisque perdiu desideratis successibus, praemiserit, utramque potentiam, tanquam fidei orthodoxae scutum solidissimum, ad prosecutionem, perfectionemque tanti boni, tamque praenecessarii operis, pacis scilicet et quietis catholicae ecclesiae finalis, tranquilitas nonnisi de sursum a Patre luminum per principem illustrissimum et dominum Sigismundum, Romanorum, Hungariae etc. regem, fratrem carissimum tanquam mysticum instrumentum, et ipsius ecclesiae advocatum strenuum, de patrocinio viscerosis praestolatur affectibus a populo christiano; qui quidem rex opus alias feliciter inchoatum, Divina suffultus prudentia, ad feliciora producens media, duas scilicet obedientias, nuper in unam redigendo, finem denique felicissimum execrando schismati, quantum sibi foret possibile, satagens imponere, regis superni, Jesu Christi scilicet sectatus vestigia, semet ipsum sponte offerens, pervigil laboribus assiduis, expensis et rebus nihil derogans, gratissimis, regnum inclytum, uxorem, filios (filiam) et amicos, ac cetera, quae a mundi amatoribus, difficile relinquuntur, ut pacem a fidei catholicae demeritis hominum propulsatam, diutine de auxilio ad decus pristinum reduceret, intrepide sponteque deseruit, in regionem tandem longinquam, ad instar viatoris, per loca plena periculis, pro salute et pace ecclesiae profecturus, voluit, prout debuit, infaustis prudenter futuris occurrere eventibus; quamobrem se et sua quacunque perardua negocia regni, signanter Hungariae huius sacri ac universalis concilii, quantum ad ipsius spectaret patrocinium et tuitionem sollemniter recommisit. De vestra nihilominus ac fratris vestri illustris ducis Alexandri, alias Witoldi, sinceritatibus fidem gestans inconcussam, regnum praedictum, ceteraque qualiacunque eius incumbentia onera, alias iure protectionis, viva voce, publice, non semel sed pluries, coram nobis commendavit, asserens pro tunc certis naturalibus et aliis legitimis foederibus serenitates praedictas ac regna Poloniae et Hungariae fuisse, et esse hinc inde indissolubiliter colligata. Sed ecce, princeps clarissime, nuper nobis circa incumbentia eiusdem ecclesiae negotia hic non mediocriter occupatis, quaedam ex praecordiis deflenda, corda nostra novitas perterruit; qualiter gentis
