S. BONAVENTURA: Legenda Maior S. Francisci Assisiensis et eiusdem Legenda Minor (1941)

PRAEFATIO

PO AEFATIO. XI LI nendo. Clausularum rhythmicarum artem ornatumque optime callebat\ «Nec semper (tunc inquit) históriám secundum ordinem temporis texui, propter confusionem vitandam», magis studens «aptae iuncturae

» rerum narrandarum. Quae confessio nil habet miri, quia an. 1260 iam impossibile erat omnia gesta diclaque Sancti certis annis affigere, ldeo in capitulis Y-XII S. Bonaventura varias eximias virtutes S. Assisiatis celebrat, iuxta dispositionem thematicam et systematically ex se efhcaciorem fereque omnibus olim et nunc gratiorem quam chronologicam, quae ne attentari quidem poterat. Vitam enim in 15 dispertivit capitula, e quibus I-IY usque in fmem anni 1225 lectores saltern quodam modo deducunt. Ultima tria capitula, XIII, XIY, XY circa Stigmata, transitum, demum canonizationem et translationem versantur. Singula capitula in cerlas paragraphos auctor ipse divisil

2 quales quantaeque in bonis codicibus esistant. Tunc Appendicis instar Miracula post mortem ostensa subnectuntur (p. 126-169) quae, cum Vitae ambitu comparata, paullo minus quam tertiam partem occupant. Universa ferme Miracula e III Cel. exseripla sunt, non raro fere ad verbum. Nova adduntur sex (I, 2, 5; III, 4, 11; 1 Quilibel cursum deprehendere potest in orationibus liturgicis antiquis. — Saeculo Xlll ab auctoribus qui prosa rhythmica utebantur, quattuor cursus usurpabantur, in solo accentu vocabulorum fundati; cursus planus: nóstris infúnde, i. e. cursus resultant in syliaba 11 et V (quae syllabae numerantur a fine); cursus tardus: incarnatiónem cognóvimus, i. e. in syllaba III et VI; cursus velox: glóriám perducámur, i. e. in syllaba 11 et VII. Rarius adhibebatur cursus trispondaicus; amóre roborémur, i. e. accentus sunt in 11 et VI syllaba. Ultimis vocabulis polysyllabis substitui poterant duo alia: in mente, pro: infúnde. Hoc in casu aderat tmesis (disseclio) et paenultima vox accentum suum ammittebat. s Cf. Praefat. cit., p. LXXIX.