Bács megyei püspöki körlevelek, 1935
- 149 — quod tunc fiet, si imprimis dogmata fidei lau- danter et fundate, methodo simplici et homi- letico-catechetica magis, quam formali dictione explanaverint; meminerint etiam, doctrinas salutis, exemplo Magistri magis orando, quam perorando animis fidelium admovendas et cordibus infigendas esse. 1° Sacrae conciones ex ambone fiant; tantum breves occasionales allocutiones de altari possunt haberi. 2° Ante concionem praelegendum est Evangélium praescriptae s. Missae, nonnunquam etiam Epistola, post concionem vero actus fidei, spei et caritatis, necnon contritionis. 3° Monendi et adhortandi diligenter fideles sunt, ut sacris concionibus intersint (Can. 1348 ). §. 10. Proprium ac gravissimum officium parochi est catecheticam populi christiani institutionem curare; quare officium catechisandi tum in scholis, tum in Ecclesia veluli primarium fundamentum muneris pastoralis praecipua sollicitudine adimpleat. a) In qualibet elementari schola pueris pro eorum aetate tradenda est institutio religiosa, iuventus vero, quae medias vel superiores scholas frequentat, pleniore religionis doctrina excolatur (Can. 1373.). b) Parochus in religiosa puerorum institutione potest, imo si legitime sit impeditus, debet operam adhibere clericorum in paroeciae territorio degentium; presbyteri aliique clerici nullo legitimo impedimento detenti, proprio parocho in hoc sanctissimo opere adiutores sunto, etiam sub poenis ab Ordinario infligendis (Can. 1333.). c) Peculiari omnino studio tenetur tempore Quadragesimae vel Paschatis pueros quo melius instituere, ut sancte Sancta primum de altari libent (Can. 1330. 2o). §. 11. Parochus debet suas oves cognoscere (Can. 467. § 1.); semper equidem valuit, sed hodiernis praesertim temporibus obligat praeceptum Domini: „Ite ad oves, quae perierunt domus Israel" (Mt. 10. 6), uti per se patet, haec cognitio fidelium non est finis muneris pastoralis, sed tantum medium vi cuius singuli fideles, familiae et professiones melius et citius ducuntur ad aeternum animarum Pastorem. a) Curae parochi praesertim commendantur peccatores, pauperes ac miseri, pueri et infirmi; isti sunt sedulo visitandi, praesertim cum morti proximi sint, sacramentis reficiendi; neque eorum post mortem obliviscatur (Can 468. §. 1.). b) Opera caritatis, fidei ac pietatis foveat aut instituat. (Can. 469.); caritas christiana semper erat nota characteristica operationis Ecclesiae, exemplum divini sui Sponsi sequentis, qui „transiit benefaciendo"; inter opera caritatis maxime utilia recensendae sunt hiemales „auxiliares actiones", quibus adiuvantibus ad sublevandam pauperum miseriam culinae populares eriguntur. c) Huic fini optime inserviet liber de statu animarum, quem parochus pro viribus conficere conetur (Can. 470. §. 1.). §. 12. Parochus obligatione tenetur administrandi officium parochiale; omnes libros paroe- ciales et scripturas officiosas secundum modum ab Ordinario praescriptum, conficere redigere et servare debet. a) Parochus sigillo speciali utatur et archivum habeat, cuius inventarium duobus exstet exemplaribus, altero in archivo paroeciali, altero in dioecesano servando. b) Documenta, quae secreta non sunt, de licentia ipsius ad triduum commodari possunt, relicta ab illo, qui documentum extulit, signata syngrapha (Can. 470. §. 4. Can. 383.). c) Hoc munere fungendo fideles benigne, et aequo animo accipiat, semper prae oculis habens non esse cancellistam, sed paternum pastorem fidelium; ne insistet rigide tempori officioso, sed labori occupatis fidelibus semper sit praesto. §. 13. Parochus caveat, ne mulieres, de quibus suspicio esse possit, apud se retineat aut quoquo modo frequentet (Can. 133 ). a) Curam rerum domesticarum committat tantum mulieri, quae iam 40. aetatis suae annum superaverit et solidis virtutibus, praesertim castitate, modestia et obedientia emineat. b) In domo paroeciali res nunquam possunt eo devenire, ut parocho mulier socia fiat in consiliis ferendis de cura pastorali, nunquam, ut ipsi socia sit in itinere, praesertim curru vehendo, vel apud mensam excepta tantum matre, sorore vel amita; famulae nunquam se immisceant rebus officiosis, neque illis praesentibus hae tractentur. c) Curet parochus ut omnibus personis, quae ipsi deserviunt, omni mense salarium exsolvat, quod occasione visitationis Vicearchi- diacono probare tenetur. §. 14. Parochus est non tantum usufructuarius bonorum beneficialium, sed eorum etiam curator; ideo bona ad suum beneficium pertinentia administrare debet ad normam iuris (Can. 1476.), i. e. intra limites suae competentiae et cum diligentia boni patrisfamilias. a) Proinde debet vigilare, ne bona ecclesiastica suae curae concredita quoquo modo pereant aut detrimentum capiant. (Can. 1523. Io). b) Qui hac in re culpandus sit, damna sarcire debet estque ad id ab Ordinario compellendus; parochus causam dat remotionis administrativae, si grave damnum aliter vitari nequeat (Cf. Can. 1476. et Can. 2147.). c) Parochus ratione beneficii tenetur officium parochiale sustentare, neque hoc titulo potest aliquid flagitare; obligatione autem tenetur impendendi superfluos fructus pro pauperibus aut piis causis (Can. 1473.)
