Hat (hét) nemzedék. A Manno család története - Budapest Történetének Forrásai 12. (Budapest, 2015)
Függelék
σίγουρο, την πήρε εκείνος, εγώ έγινα μόνο τεχνικός προϊστάμενος. Αυτό δεν θα ήταν μεγάλο πρόβλημα, αλλά αυτός ο ματαιόδοξος και φθονερός Αιγύπτιος ήξερε ότι το πρόγραμμα το είχα συλλάβει εγώ και ότι μου το είχαν υποσχεθεί και φοβόταν μη τον παραμερίσω με κάποιον τρόπο, γι’ αυτό με παρεμπόδιζε όπου και όπως μπορούσε. Και έτσι κατάφερα, με κόπο, να τα βγάλω πέρα ως το 1972 όταν ο Ούγγρος Πρέσβυς μου είπε ότι αν δεν επιστρέφω στην Ουγγαρία τώρα, εκεί θα με αντιμετωπίσουν ως φυγά, επειδή δεν υπάρχει δυνατότητα για περαιτέρω παράταση. Αφού η εργασία μου εκεί πλέον δεν μου προκαλούσε καμμία ικανοποίηση και ο Misi ετοιμαζόταν να έρθει στον κόσμο, παράτησα τον αγώνα και το καλοκαίρι του 1972 επιστρέψαμε στην Ουγγαρία. Επιστροφή στη Βουδαπέστη - συνέχεια στη Βιέννη, στην UNIDO Όταν φθάσαμε, η ανακαίνιση του διαμερίσματος μας στην οδό Diószegi ήταν ακόμα σε εξέλιξη. Στο ÉTI97 τη θέση του τμηματάρχη ο επιστημονικός υποδιευθυντής μου την είχε υποσχεθεί εμένα, αλλά ο διευθυντής σ’ έναν άλλο συνάδελφο, ο οποίος είχε γυρίσει από την Αλγερία. Τελικά διορισθήκαμε και οι δύο για την ίδια θέση, χωρίς να προσδιορισθούν με ακρίβεια τα καθήκοντα του καθενός. Τα γραφεία μας ήταν τοποθετημένα στο ίδιο δωμάτιο, κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον. Εκείνος ήταν μέλος του Κόμματος, καλός φίλος του διευθυντή, δεν έβλεπα ιδιαίτερα λαμπρό μέλλον μπροστά μου. Τις νύχτες δεν μπορούσα να κοιμηθώ, χτυπούσα το κεφάλι μου: πώς και ήμουν τόσο άμυαλος ώστε να επιστρέφω στη χώρα μου; Γιατί δεν δέχθηκα την πρόταση του Walter Rostán, του νεότερου ιδιοκτήτη μιας εκ των μεγαλύτερων εταιριών οικοδομών της Νότιας Γερμανίας - ο οποίος ήταν φίλος μου και ανάδοχος του Feci. Αυτός, μόλις έμαθε ότι η εργασία μου στη Δαμασκό πλησιάζει προς το τέλος της, πέταξε στη Δαμασκό μόνο και μόνο για να με πείσει να μη γυρίσω και να μου προτείνει τη θέση του διευθυντή εξαγωγών της εταιρίας του, με μυθώδη μισθό, υπηρεσιακή βίλλα με κήπο στο Friedrichshafen, δίπλα στη λίμνη του Boden, με υπηρεσιακό Μερσεντές κλπ. Πώς είναι δυνατόν να ήμουν τόσο τρελλός, έχασα τη μεγάλη ευκαιρία της οικογένειάς μου και τη δική μου. Βυθιζόμουνα όλο και πιο βαθειά στην κατάθλιψη, έπαιρνα ηρεμιστικά, επισκεπτόμουνα ψυχίατρο. Μου ήταν πια αδύνατο να κάνω τη δουλειά μου, πήρα αναρρωτική άδεια, ακόμα και το νεογέννητο παιδί μου, ο Misi δεν μ’ έκανε να χαρώ. Συνεχώς με απασχολούσε η σκέψη της αυτοκτονίας. 97 Ινστιτούτο Οικοδομικών Επιστημών 176
