Hat (hét) nemzedék. A Manno család története - Budapest Történetének Forrásai 12. (Budapest, 2015)
Függelék
Ιστέον ότι η μητέρα μου αγαπούσε τα βουνά και το ζεστό οικογενειακό περιβάλλον, ο δε πατέρας μου την θάλασσα, τον ήλιο, την εύθυμη, λαμπερή κοινωνική ζωή - δεν ήτανε, εξάλλου, και πρότυπο της συζυγικής πίστης. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος η μητέρα μου υπέφερε πολύ - αναζητώντας αποζημίωση στο μοναδικό της παιδί. Ο πατέρας της γιαγιάς μου, ο Henrik Reusz de Ráthony («ráthonyi Reusz Henrik») ήτανε πλούσιος γαιοκτήμονας της Κομητείας Πέστης. Η γυναίκα του λεγότανε Emma Flesch. Παιδιά τους ήτανε: 1. ) ο θείος Frici (ιατρός, καθηγητής) 2. ) ο θείος Andor (Αναπληρωτής Υπουργός στο Υπουργείο Αγροτικής Οικονομίας) 3. ) η θεία Mariska (σύζυγός της ήταν ο καθηγητής Ιατρικής του Πανεπιστημίου της Βιέννης Gustav Singer. Αυτοί, επειδή ο θείος Γκούσταβ ήταν εβραϊκής καταγωγής, με το Αυστριακό Anschluss βρήκαν καταφύγιο στην Αγγλία όπου - επειδή ο θείος πριν είχε πάρει μέρος σε ιατροσυμβούλιο για τον βασιλιά Γεώρ- γιο τον Ε', αμέσως πήραν την αγγλική υπηκοότητα. 4. ) η θεία Emmi (σύζυγός της ήταν ο αντισυνταγματάρχης György Szlavnics de Demye) 5. ) η γιαγιά μου Margit, η οποία ήτανε πολύ καλλιεργημένη, έξυπνη και αποφασιστική γυναίκα. Στην οικογένεια διηγούνταν ότι πραγματικός κύριος του σπιτιού δεν ήταν ο συνταγματάρχης παππούς μου - που αγαπούσε το γλέντι, την τσιγγάνικη μουσική και φούμαρε συνέχεια την πίπα του - αλλά η έξυπνη, αποφασιστική συνταγματάρχισσα, η γιαγιά μου! Εντάσεις στην οικογένεια Η γιαγιά μου από μητέρα αγαπούσε πολύ τον πατέρα μου. Στις συγκρούσεις πολλές φορές τάχθηκε με το μέρος του ενάντια στην κόρη τους, στην μητέρα μου, αν και η μητέρα μου δεν μάλωνε, μάλλον υπέμενε και υπέφερε σιωπηλά εξαιτίας των «ερωτικών περιπετειών» του πατέρα μου, αλλά, βέβαια, το καταλάβαινες από την έκφραση του προσώπου της και από τη συμπεριφορά της. Του πατέρα μου αυτό δεν του άρεσε, καμιά φορά καλούσε στο τηλέφωνο την πεθερά του παρακαλώντας τη να κανονίσει αυτή με την κόρη της το να μην υπάρχει ένταση στον αέρα όταν επιστρέψει σπίτι. Και η γιαγιά τότε καθησύχαζε (ίσως με λίγο τρομοκρατικές μεθόδους) την κόρη της, εξηγώντας της να είναι ευτυχισμένη που η τύχη της έδωσε έναν τέτοιον υπέροχο άντρα (τον οποίον η μητέρα μου αγαπούσε παρ’ όλα αυτά και, όπως φαίνεται, και η πεθερά του ήταν λίγο ερωτευμένη μαζί του). 152
