Hat (hét) nemzedék. A Manno család története - Budapest Történetének Forrásai 12. (Budapest, 2015)

Függelék

βαίνουν το προκαθορισμένο ποσό. Το 1826 η Zsófia ξεπερνά το καθορισμένο γι’ αυτήν ποσό των 200 φιορινιών κατά 150 φιορίνια, ο δε János τα δικά του 1.000 φιορίνια κατά 75 φιορίνια που ξοδεύει για χαρτί γραψίματος και για αμοιβή ράπτη.

Οι κηδεμόνες εφάρμοσαν περιορισμούς μόνο σ’ ένα σημείο, συγκεκριμένα όταν εγκατέλειψαν μεγάλο μέρος της τεράστιας κατοικίας με τα οκτώ δωμάτια της. Δεν ξέρουμε ακριβώς πότε συνέβη αυτό, επειδή δεν περιλαμβάνεται στις απολογιστικές εκθέσεις των κηδεμόνων, αλλά από την έκθεση των εισοδημάτων από το ενοίκιο του έτους 1823 μπορεί να διαπιστωθεί η διαίρεση της κατοικίας σε μικρότερα διαμερίσματα. Τα ονόματα των ενοικιαστών και το ποσό του ενοικίου που κατέβαλαν, καταγράφηκαν μετά το θάνατο του Demeter Manno και το 1823 ετοιμάστηκε ένας πίνακας που περιείχε τον αριθμό του κάθε διαμερίσματος, τον αριθμό των δωματίων και των εξαρτημάτων τους, τα ονόματα των ενοικιαστών και το ποσό του ενοικίου. Για τα χρόνια 1825 και 1826 ο κύκλος των ενοικιαστών μπορεί να καθορισθεί βάσει των αποδείξεων πληρωμής ενοικίου.

Το 1815 στα διαμερίσματα αρ. 6-9 του πρώτου ορόφου ζούσε η οικογένεια Manno. Από το 1823, όμως, οι δύο κόρες του Manno είχαν ως κατοικία το διαμέρισμα αρ. 7 αποτελούμενο από δύο δωμάτια με θέα προς το δρόμο, προθάλαμο, κουζίνα, σοφίτα, ξυλαποθήκη και κάβα. Ο István τότε ζούσε στο δεύτερο όροφο μαζί με το δάσκαλό του. Η αναδιαμόρφωση του σπιτιού, όπως φαίνεται, έγινε μετά το θάνατο της χήρας, κατά την άποψη μου, το 1819 ή 1821, όταν για την επισκευή και τη συντήρηση του σπιτιού ξοδεύτηκε σεβαστό ποσό, 1115 και 1309 φιορίνια αντίστοιχα. Με τη διαίρεση του σπιτιού απόκτησαν, επιπρόσθετα, 420 φιορίνια το χρόνο από τα ενοίκια, ενώ μειώθηκαν και τα έξοδα συντήρησης.

Από τις εκθέσεις της χρονιάς 1825 διαπιστώνεται, ότι επαναπροσάρτησαν στην κατοικία το διαμέρισμα που από το 1823 νοίκιαζε ο György Macsó καθώς και το μικρό δωμάτιο με θέα προς το δρόμο που χρησιμοποιούσαν οι επιμελητές, όμως παράτησαν το δωμάτιο όπου έμεινε ο István με τον δάσκαλό του. Ο Macsó, ο οποίος καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του εκεί νοίκιαζε δύο αποθήκες, επίσης νοίκιαζε, ως το 1826, μία μεγάλη κατοικία στο δεύτερο πάτωμα που έβλεπε προς την αυλή. Το εμβαδόν του διαμερίσματος, παρά τη διεύρυνσή του, δεν ξεπερνούσε το μισό της κατοικίας του 1815. Η μεγέθυνση της κατοικίας εξηγείται με το γεγονός ότι ο János έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές του, επέστρεψε στο πατρικό του σπίτι. Η επίπλωση του δωματίου του επίσης συμπληρώθηκε: το 1824 αγόρασαν γι’ αυτόν μία ντουλάπα, ένα τραπέζι και ένα καθρέφτη.

Η διαίρεση και η σύμπτυξη των διαμερισμάτων έγινε και σε περίπτωση που ήταν ενοικιασμένες, αλλά καμιά φορά μερικοί μετακόμιζαν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο διαμέρισμα εντός του κτιρίου. Πάντως, η κινητικότητα των ενοικιαστών δεν ήταν και τόσο μεγάλη. (Βλ. Παράρτημα, Πίνακας αρ. 3) Συνέβαινε συχνά μερικά διαμερίσματα να μένουν ανοίκιαστα για ένα χρονικό

22