Hat (hét) nemzedék. A Manno család története - Budapest Történetének Forrásai 12. (Budapest, 2015)

Függelék

Αλλά ίσως ήθελαν, με αυτόν τον τρόπο, να την αποζημιώσουν για τη σωματική της ατέλεια.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στον ιματισμό των παιδιών άρχισαν να δίνουν μεγαλύτερη σημασία μόνο μετά το 14° χρόνο της ηλικίας τους. Αφού έστελναν τα αγόρια σε μακρινά σχολεία, φυσικά, έπρεπε να τα ντύνουν αξιοπρεπώς. Η διακύμανση των εξόδων ιματισμού εξαρτιόταν και από το πόσο ψήλωναν κατά τη διάρκεια μιας δοσμένης σχολικής χρονιάς. Είναι όμως αξιοπρόσεκτο ότι στην περίπτωση του János και του István τα έξοδα ιματισμού αυξήθηκαν απότομα όταν έγιναν 14 ετών. Στην δε περίπτωση του János συναντάμε ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσό μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, όταν, εκτός από τα καθημερινά ενδύματα, του φτιάχνουν και ουγγρική εθνική ενδυμασία, το ακριβό ύφασμα και τα διακοσμητικά κορδόνια της οποίας εκτόξευσαν τα έξοδα ιματισμού πάνω από 900 φιορίνια.

Για την κάλυψη των δαπανών των αγοριών που σπούδαζαν σε άλλες πόλεις, γενικά έδιναν ένα ποσό στον οικοδεσπότη. Ο János και η Zsófia έπαιρναν πότε μικρότερα, πότε μεγαλύτερα ποσά για χαρτζιλίκι από το 18° έτος της ηλικίας τους, στο István όμως έδιναν τακτικά ένα μικρό, έστω, ποσό σαν χαρτζιλίκι από ηλικία 12 χρονών.

Από το Πίνακα αριθμό 1° φαίνεται ακόμα ότι παρά τις συμβουλές των μελών της επιτροπής ορφανών, επί χρόνια δεν μείωσαν τις οικιακές δαπάνες, αν και ο αριθμός των μελών της οικογένειας που έμεναν στο νοικοκυριό, με την αναχώρηση του János και, από το 1823 και του István.

Από τον Πίνακα αρ. 1 προκύπτει ότι, παρά τις νουθεσίες της Επιτροπής Ορφανών, οι οικιακές δαπάνες δεν μειώθηκαν επί σειρά ετών, μολονότι ο αριθμός των μελών της οικογένειας που ζούσαν στο νοικοκυριό, λόγω της αναχώρησης πρώτα του János και από το 1823 και του István, περιορίστηκε στις δύο αδελφές. Η επιτροπή ορφανών επέκρινε δικαιολογημένα ότι στην Anna, πέρα από τα όχι ευκαταφρόνητα χρηματικά ποσά που έπαιρνε κάθε μήνα, επέτρεψαν και έξοδα πολυτέλειας. Έτσι, το 1820, 36 φιορίνια για σαπούνι, 76 για καφέ και ζάχαρη ενώ το 1821 286 φιορίνια για καφέ και κρασί. Τελικά, το 1824, ρυθμίστηκε το ποσό της επισίτισης κατ’ άτομο και το μηναίο ποσό επιχορήγησης καθορίστηκε με βάση τον αριθμό των μελών της οικογένειας που διέμεναν στην Πέστη.

Αμφίβολο είναι αν το μηναίο ποσό επισίτισης περιλάμβανε και τον μισθό του υπηρέτη η υπηρετών. Είναι απίθανο, σε ένα σπίτι με οκτώ δωμάτια, προπαντός στην αρχή, να μην χρησιμοποιούσαν υπηρέτες, όμως ο μισθός τους δεν εμφανίζεται πουθενά, ενώ σημείωναν με ζήλο π. χ. τα 40 φιορίνια πλήρωναν κατ’ έτος στον διαχειριστή της κατοικίας, και τα κυμαινόμενα ποσά που έδιναν, ως μισθό, στον υπηρέτη των δύο αγοριών.

Στο έτος 1825 καθώς και στο έτος 1826 το Συμβούλιο εφιστά την προσοχή των επιμελητών, προκειμένου για τις δαπάνες των κληρονόμων, να μην υπερ21