Hat (hét) nemzedék. A Manno család története - Budapest Történetének Forrásai 12. (Budapest, 2015)

Függelék

με την εξαίρεση του αρχικού έτους 1815, δεν το δήλωναν ανάμεσα στα έσοδα. Το ποσό των εσόδων της χρονιάς 1815 ήταν εξαιρετικά υψηλό: 46.540 φιορίνια. Αυτό οφειλόταν στην ανταλλαγή των κερμάτων και, κυρίως, στην είσπραξη των χρεών που υπερέβαιναν τα 20.000 φιορίνια. Προφανώς με απόφαση των επιμελητών πάνω από το μισό αυτών των εσόδων, 27.000 φιορίνια, τα εναπέθεσαν για τοκισμό με επιτόκιο 6% και διέθεσαν ένα - σημαντικό σε σχέση με άλλα χρόνια - ποσό, 1700 φιορίνια, για την ανακαίνιση του σπιτιού. Πολλά χρήματα ξοδεύτηκαν για την κηδεία του Demeter Manno, καθώς και για την ανέγερση του ταφικού μνημείου του και αυτή τη χρονιά βάραιναν και οι δωρεές που είχαν ορισθεί στη διαθήκη. Από τα έξοδα ύψους 45.000 φιορινίων του πίνακα αρ. 1, για τα έξοδα της οικογένειας περίσσεψαν 13.000 φιορίνια, το 40% των οποίων δαπανήθηκαν για τις ανάγκες του νοικοκυριού (τρόφιμα, θέρμανση, φωτισμός κλπ.), γεγονός που δείχνει ότι η χήρα διατήρησε ανενόχλητα τον τρόπο ζωής μιας ευκατάστατης αστικής οικογένειας.

Όσον αφορά τα παιδιά, αξίζει να μνημονευθούν οι ανεβασμένοι (522 φιορίνια) λογαριασμοί ιματισμού της Anna καθώς και η κοινή παραθέρισή τους στο λουτροθέρετρο Vihnye. Πάνω από το 10% του ποσού που διατέθηκε για τις καθημερινές ανάγκες, ήτοι 1373 φιορίνια δαπανήθηκαν για ιματισμό. Ονομαστικά αναφέρεται μόνο ο János, με 179 φιορίνια. Τα υπόλοιπα χρήματα, κατά πάσαν πιθανότητα, ξοδεύτηκαν για την ανανέωση της ιματιοθήκης και την επιδιόρθωση των ενδυμάτων των δύο ενήλικων γυναικών, πλην 212 φιορινιών με τα οποία αγόρασαν παιδικά ρούχα για τη Zsófia και τον István.

Οι αναφορές των χρόνων 1816-1818 σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο μας δείχνουν πολύ πιο περιορισμένα έσοδα και έξοδα, τα οποία όμως δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματική κατάσταση. Αυτά τα χρόνια ήταν η χήρα εκείνη που διαχειριζόταν το ενοίκιο και τα έξοδα του νοικοκυριού συμπεριλαμβανομένου και του ιματισμού, στην πραγματικότητα ήταν πολύ μεγαλύτερα απ’ ό,τι πλήρωναν οι επιμελητές, με αποτέλεσμα να αναλωθεί όλο το - σημαντικό - εισόδημα από τα ενοίκια. Την σπατάλη της χήρας την κατάκρινε, μάλιστα, και ο ελεγκτής της επιτροπής των ορφανών, όμως οι κηδεμόνες πρόβαλαν τη δικαιολογία ότι η διαθήκη έδωσε πλήρη ελευθερία στην μητέρα να διευθύνει το νοικοκυριό και την ανατροφή των παιδιών, αν και με την προϋπόθεση ότι θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τις εντολές των επιμελητών. Επειδή, όμως είχε αγνοήσει τις νουθετήσεις τους, οι επιμελητές αναγκάστηκαν να περιορίσουν τα έξοδά της δια της δικαστικής οδού. Οι κηδεμόνες δικαιολόγησαν την αρχική τους, συγκαταβατική, συμπεριφορά με το επιχείρημα «η αδύναμη γυναίκα σε αυτά τα χρόνια ήταν πολύ άρρωστη, γι’ αυτό έκανε σημαντικά έξοδα για τις λουτροθεραπείες της, στις οποίες έπαιρνε μαζί της και την κόρη της, τη Zsófia.»15 (Τις δαπάνες της ιατρικής περί15 BFL IV. 1202.cc - a.n.99.

15