Scriptores Ordinis S. Benedicti qui 1750-1880

bare adnitebatur ex documentas archivi Blasiani a se inspectis, verum sinistre intellectis. Et praefectus aerarii publici ab impératrice decretum extorsit ad regimen Friburgense datum, vi cuius monasterium s. Blasii proventus istarum dynastiarum continuo indicare, et ius colligendi domui Austriacae sub comminatione exactionis per milites cedere iubebatur. Ad tantam iacturam redituum avertendam, rogatus a capitulo Blasiano et plena potestate instructus, rem hanc conficiendi, prouti ipsi visum fuerit, iterum Viennam profectus est. Verum plerosque aulae caesareae ministros et consiliarios in hac causa maie praeoccupatos invenit, praeter supremum aulae ministrum, principem Kaunitz de Rietberg, utpote iurium imperii bene peritum, paratumque ad ea etiam contra aulam tuenda, qui causae discussionem ad legitimum forum devolvi curavit, a quo ad aliud iterumque aliud delata et tanto favore agitata est, ac si de intégra provincia domui Austriacae recens addenda ageretur. Atque sic princeps ultra septem menses Viennae detentus est, inter spem et metum fluctuans. Demum supremum tribunal, causa cognita, dixit sententiam, domum Austriacam in istis dynastiis ius colligendi possidere probari non posse, et post transactionem cum principe Blasiano conventum et litteris die i3. Apr. 1777 statutum erat, abbatem s. Blasii quotannis ad aerarium anterioris Austriae solvere debere sexcentos florenos, domui Austriacae autem in dictis dynastiis nec ius colligendi nec ullum aliud esse, aut umquam praetendi posse. Discessuro principi Augusta M. Theresia materno affectu condoluit, quod durius sit habitus, pretiosa cruce pectorali aliisque donis lionoratum dimisit, oblatis praeclaris honoris titulis et praerogativis, quas tamen abbas modeste recusavit. Tertium iter fecit anno 1782 ob pietatem et reverentiam erga Christi in terris vicarium, summum pontificem Pium VI., qui inaudito a saeculis exemplo, et affectu plus quam paterno longum iter suscepit, ut Iosephum II. imperatorem contra sacram hierarchiám et iura pontificis prava molientem ad saniorem sensum revocaret. Nuntius apostolicus comes de Garampi abbatem Martinum repetitis litteris quippe urgebat, ut Viennam adveniens sanctissimo patri iura sua et ecclesiae tueri volenti, consilio adesset et adiumento. Licet abbati animus promptissimus esset, vix quid proficere potuisset, cum ipse suminus pontifex paternis monitis, precibus, gravissimis rationum momentis apud caesarem parum aut nihil omnino proficere videretur, abbatem gemebundus ita affatus: O mi bone abbas! vo; lui ovem perditam quaerere, sed non inj veni. Papam Romam per Augustam Vindelicorum et Monachium revertentem abbas Martinus cum sacellano suo P. Trudperte Neugart s. theologiae doctore et D. Gerbert consiliario aulico comitatus est, eique omnem, quem potuit, deferebat honorem et reverentiam. Ouartum iter fecit anno 1786. Cum nimirum Iosephus H. omnes haereditarias suas terras, régna et pro! vincias sub unam eamdemque regiminis ! formám redigere statuisset, nulla ratione habita singularium iurium et privilegiorum, quae eius antecessores ipseque avus Carolus VI. et mater M. Theresia statibus i anterioris Austriae concesserant et confir! maverant; cum subditis, colonis, rusticis , parsurus, dominia, fundorum et praedio-