Scriptores Ordinis S. Benedicti qui 1750-1880
Opus hoc suis auspiciis coeptum et perfectum est in primis opera Pauli Kettenacker et consilio seniorum patrum a capitulo delegatorum. Et istas constitutiones, praefatione a se scripta munitas et iuste promulgatas, ut omnes reverendi patres, fratres clerici et fratres conversi bene servarent, tum per decanum conventus tum ipse strenue quidem sed paterno semper affectu curabat. Porro haereditarium acceperat magnum aes alienum; abbas nimirum Coelestinus tum propter belli exactiones, rebellantium Hauensteinensium tumultus, tum in novum monasterium a se exstructum aliaque extraordinaria expensa supra decies centena millia florenorum expendere debebat. Abbas Martinus antecessorum honori et rei domesticae bono consulere volens, primis statim regiminis annis supra dimidium aeris alieni dissolvit, et tarnen adhuc ingentem pecuniarum summám in nova aedificia exstruenda contulit. Verum dies 23. Iul. anno 1768 coenobio s. Blasii irreparabile fere damnum intulit; post horam quippe undecimam die sabbati in parva turri aulaeo conventus imposita, repente ignis prorupit, et liante austro incredibili celeritate tecta totius monasterii, ecclesiae et abbatiae ita consumsit, ut intra très ad summum horas non ista grandia tantum aedificia, sed et pistrinum, laniena et officialium duo habitacula igni praedae cederent. In tertium usque diem conflagratio perduravit, omniaque sibi obvia consumpsit, quae non celeri fuga eius furori subtrahi poterant. Ad vesperam huius diei lugubris monachis nec lectus nec tectum superfuit, imo nec panis, quo famem sedarent. Sanctissimum cito servatum; servata etiam sunt complura vasa sacra, dein officina medicamentorum et typographia, aerarium abbatis, archivum, nummophylaceum et bibliothecae vix décima pars, caetera omnia flammis absumta. Terrore animis excusso, superiores primum agitabant mente, qui tandem tot confratribus hospitia providerent. Cum sapientissimum abbatis consilium, ex quo saltern duodecim presbyteri Blasiani cum superiore in asceterio Augiae divitis regulärem vitam ad mores Blasianos adcomodatam continuarent, episcopo quidem, non autem curiae Constantiensi placuerit, quae nescio quid de eiusmodi Blasianorum colonia timebat, quattuor tantum illuc dimissi, plures in monasteriis Rhenaugiensi, Zwifuldensi, San-Gallensi, Einsiedlensi, Fischingensi et s. Petri Salisburgensi omni caritatis officio excepti sunt. Seniores patres et fratres conversi meliorem sortem nacti sunt, in praeposituris s. Blasii aliisque domibus extraneis commorantes. Ad rudera s. Blasii penes celsissimum abbatem subsistebant P. decanus, cellerarius Magnus aliique pauci, qui parochianis in sacello s. Michaelis extra muros vel sub dio praedicabant et divinum officium peragebant. Habitabant in domo cancellarii et officialium monasterii. At mox animum adiecit celsissimus princeps ad instauranda, quantocius fieri posset, devastata aedificia; consiliis conlatis cum architectis et viris rerum peritis, auctoque operariorum numero factum est, ut abbatiae et coenobii moles intra quatuor annos novo splendore exsurgeret, et abbas iam auctumno anni 1771 abbatiam inhabitare, et monachi dispersi auctumno i772 rad aedes suas redire potuerint. Illud vero aerario San-Blasiano grave
