Földváry László: Adalékok a dunamelléki ref. egyházkerület történetéhez (Budapest, 1898)
I. rész. Alsó Dunamelléki vagy felsőbaranyai egyházkerület (1518-1715)
47 posterioribus temporibus exorturos malos homines, sui amantes, superbos, attendentes spiritibus errantis, et fraternas daemoniorum inducentes haereses perniciosas, ipsum Dominum, qui nos suo sangvine mercatus est abnegantes, viamque veritatis blasphemantes. Haec mala non fieri casu, séd nasci ab ipso diabolo, hoste filii Dei, saluţi electorum, patre mendacii, qui zizania inter bonum semen spargere et seminare non cessat, permitti autem divinitus, ut qui probaţi sunt manifesti fiant, notum est ex verbo Dei. Qualiter autem debeat pius omnis affici, visu et auditu tantam blasphemiam, et exempla priorum omnium aetatum, et spiritus testificans nostram redemptionem adoptionemque ac ipsa etiam gratitudo monere nos debent. Quis enim genuinus filius, qui audita parentis sui blasphemia non exacerbabitur? Et quis fidelis famulus qui visa Domini sui ignominia non dolebit? Cum autem nos gloriemur non solum servos esse Domini noştri Jesu Christi, sed et amicos adeoque cohaeredes, quae ingratitudo et quale cor lapideum nobis fuerit, non discindi et non moveri blasphemia nominis illius? Sed nunc rem paucis aperiam, in inferiori Barovia, ubi nos Deus in Ministerio sacro collocavit. exortifuerunt quidam profugi et ejecti ex Transylvania, per Servetum, Blandratam et Franciscum Davidis, ab inferis provocatum, negantes Filium Dei verum et natura Deum Jehovam esse; Biblia autem sacra palam falsa et stercora esse pronunciantes, horrendum vel auditu. Inter hos praecipui erant Georgius quidam Alvinczi et Lucas Tolnensis, contra quos pro nostro officio nos cum nostris symmistis et piis vicinarum Ecclesiarum Pastoribus insurgentes, falsos et mendaces esse convicimus. Unde Dei beneficio et hoc effectum est, ut gladio magistratus punirentur. Lucas quidem ex Urbe Quinque-ecclesiensi eximi non potuit, sed Alvinczius suspendio transmissus est ad suum antesignanum. Doluit hoc diabolo, unde non sine turba maxima praetermittere voluit, permovit sua instrumenta, Joannem Trombitás Marusiensem et ejus concionatorem Georgium Cziapo, quorum sugillationibus et largissimis donationibus effectum est, ut Magnifico Principi sisteremur, hoc quidem praetextu, ut disputatio cum illis institueretur; sed nulla erat hic cura Praesidi de disputatione, verum occasio tantum querebatur, qua prius decretum consilium cum Joanne
