Cherrier Miklós János: Institutiones Historiae Ecclesiasticae. Tom.3. (Pestini, 1841) - 21.951c
436 34) de hominum consortio taedium concepit, et cum sex clericis nobilitate stemmatis, et moribus semet distinguentibus Carthusiam petiit, locum inter rupes praealtas, quae continuis fere nivibus, et nebulis tectae erant, in dioecesi Gratiouopolitana situm, ubi anno 1086. sub directione S. Hugonis episcopi dioecesani Carthusia- norum condidit ordinem, vita eremitica, victu, vestitu , silentio inter omnes monachorum familias asperrimum ***). Regulam quidem S. Benedicti pro fundamento instituti sui assumsit Bruno , verum austera postmodum antiquorum Aegypti , et Syriae eremitarum statuta, aliaque e proprio adjecit. Ad rigorem ordinis spectabat, quod tantum diebus sabbati propter necessarias collationes et dispositiones convenirent silentium interrumpentes, quod feria secunda, quarta, et sexta pane , et aqua utentes reliquis diebus saltem legumina cocta manducarent, carnibus, et vino semper abstinentes , pisces, et caseum diebus tantum festis sumerent, quod cilicium super nudo corpore portarent, vestitn vilissimo induti, et in adventu, et quadragesima quavis hebdomada semet flagellis caedentes. Domicilia vero non reliquorum monachorum more habebant, sed quivis eorum in cellula, seu aedicula per circulum claustri propria degebat, ibidem labores suos perficiens, somnum capiens, et manducans. Perfectam paupertatem colentes labore manuum victitabant, tempus superfluum descriptioni codicum impendentes 54 55). Cum veritate asseri potest, Carthusianos inter omnes monachorum classes statutis suis fidelissimos mansisse, quamvis enim successu temporis ad pauperes sublevandos, et ad ecclesias suas exornandas donationes fundorum, et nummorum acceptarent, originarium tamen rigorem semper observarunt, mores seculi detestantes , et poenitentiam agentes. Quoad vixit £. Bruno duo solum Carthu- sianorum monasteria numerabantur , post fata vero ejus familia Carthusianorum adeo aucta est, ut per universum fere orbem Catholicum propagaretur, ac secundum statuta ordinis etiam feminae in societatem coalescerent 56). Apud nos in Hungária fuere plura 54) Guibert. abbas ia Lib, I. de vita ejus c. 11. 55) Petr, Blesens. epist. 86. ad Alexnndr. monach. Joan. Saresberiens. L. Vll. Polycrat, c. 23. Chronicon MauriniaeL. II. Jacob de Vitriaco c, 18. Hist, occidentalis. 56) Innocent. Masson discipl. ord. Carthus. Paris. 1703. f. Helyot Hist, des ordres relig. et equestres T. Vll. p. 424. et seq. A. Mirati
