Folia Theologica 11. (2000)
László Vanyó: The Patristic Interpretation of 'Redemptio'
THE PATRISTIC INTERPRETATION OF ‘REDEMPTIO’ 31 pect of redemption, his view has a trinitarian character, but he also unites the ethic, the event-like and ontologie view-points and does not forget the importance of knowledge. In the course of redemption God does not give up either hid right, or that of man.. The Redeemer and the redemption are inseparable because redemption is nothing else as the unity of the re28 deemed with the Redeemer. The Redemptor is the Word of the Father made man, which is important for Ireriaeus bacause, if it were not a man who defeated Satan, the enemy of man, the victory would not have been just. But if the redemption were not given by God, it would not be ours for sure - if man were not attached to God, if he did not participate in the incorruptibility. God had to assume man, and man had to rely on God. Thus the battle of redemption is not a duel between God and Satan, and is not even a result * nos aliter discere poteramus, nisi magistrum nostrum videntes, et per auditum nostrum vocem eius percipientes; ut imitatores quidem operum, factores autem sermonem eius facti, communionem habeamus cum ipso; a perfecto et eo qui est ante omnem conditionem augmentum accipientes. Qui nuc nuper facti sumus, a solo optimo et bono, et ab eo qui habet donationem incorruptibilitatis, in eam quae est in eum similitudinem facti (praedestinati quidem ut essemus, qui nondum eramus, secundum praescientiam Patris), facti autem initium facturae, accepimus in praecognitis temporibus secundum ministrationem Verbi, qui est perfectum in omnibus: Quoniam, Verbum potens, et homo verus, sanguine suo rationabiliter redimens nos, redemptionem semetipsum dedit pro his qui in captivitatem ducti sunt. Et quoniam iniuste dominabatur nobis apostasia; et cum natura essemus Dei omnipotentis, alienavit nos contra naturam, suos proprios faciens discipulos; potens in omnibus Dei Verbum, et non deficiens in sua iustitia, iuste etiam adversus ipsam conversus est apostasiam, ea quae sunt redimens ab ea; non cum vi, quemadmodum illa intio dominabatur nostri, ea quae non erant sua insatiabiliter capiens; sed secundum suadelam, quemadmodum decebat Deum suadentem, et non vim inferentem, accipere quae vellet: ut neque quod est iustum confringeretur, neque antiqua plasmatio Dei deperiret. (Non aliena in dolo diripiens, sed sua propria iuste et proprie assumens; quantum quidem attinet ad apostasiam, iniuste: sanguine suo redimens nos ab ea; quantum autem ad nos qui redempti sumus, benigne: nihil enim illi ante dedimus; neque desiderat aliquid a nobis, quasi indigens; nos autem indigemus eius, quae est ad eum, communionis; et p röpte rea benigne effudit semetipsum, ut nos colligeret in sinum Patris.) Suo igitur sanguine redimente nos Domino, et dante animam suam pro nostra anima, et carnem suam pro nostris carnibus, et effudente Spiritum Patris in adunitionem et communionem Dei et hominis, ad homines quidem deponente Deum per Spiritum, ad Deum autem rursus imponente hominem per suam incarnationem et firme et vere in adventu suo donante nobis incorruptelam, per communionem quae est ad eum; - perierunt omnes haereticorum doctrinae. 28 AH V. praef.: “uti nos perficiat esse quod est ipse".
