Circulares literae dioecesanae anno 1904 ad clerum archidioecesis strigoniensis a Claudio Francisco Cardinale Vaszary principe primate regni Hungariae et archiepiscopo dimissae
XX.
223 post consecrationem, cum intorticia in sac- ristiam referunt et cum statim ad loca sua prope altare redeunt ? Et Sacra eadem Rituum Congregatio ad relationem subscripti Secretarii, exquisito voto Commissionis Liturgicae omnibusque sedulo perpensis, rescribendum censuit: Ad I. „Negative ad primam partem, affirmative ad secundam.“ Ad II. „Negative et serventur Rubricae de ritu celebrandi tit. II. n. 1.“ Ad III. „Genufiectant unico genu.“ Atque ita rescripsit, die 20. 1904. —• S. Card. CRETONI, Praef. L. f S. — t D. PANICI, Archiep. Laodicen., Secret. mavult, denegare ex motivis, uti aiunt, extrinsecis.1 Quaeritur utrum, saltem ob motiva huius generis Superiorissa licite possit Confes- sarium ex deputatis a Sorore electum ipsi denegare? Et Deus etc. Et S. Congregatio Negotiis et Consultationibus Episcoporum et Regularium praeposita, omnibus sedulo perpensis, die 5. Augusti 1904. respondit: „Negative; sed si adsint rationes vere graves, Superiorissa eas subiiciat Ordinario, cuius iudicio standum erit.“1 2 D. Card. Ferrata, Praefectus. Philippus Giustini, Secretarius. Beatissime Pater! Nr. 4664. Superiorissa, etiam ob motiva extrinseca, confessarium extraordinarium suis monialibus ex seipsa denegare nequit. P. D. Maurus Serafini, Abbas Generalis Congregationis Cassinensis a primaeva Observantia 0. S. B., ad pedes Sanctitatis Tuae provolutus, humiliter proponit dubium prout sequitur circa Decretum, quod incipit „Quemadmodum“ datum die 17. Decembris 1890. de Confessariis Monialium.1 Licet die 17. Augusti 1891.2 Sacra Congregatio Episcoporum et Regularium responderit ad 2: „Superiorem teneri subditi precibus semper indulgere quamvis plane videat necessitatem esse fictam, et vel scrupulis vel alio mentis defectu ut veram ab ipso petente apprehensam“; insuper ad 3: „Religiosam petentem eligere posse inter diversos ab Ordinario deputatos, qui sibi munus Confessarii impleat“; nihilominus nonnullae Sanctimonialium vel Sororum Religiosarum? Superiores adhuc contendunt sibi licere, decisis non obstantibus, Sorori petenti Confessarium, quem prae caeteris 1 Cfr. Acta S. Sedis, vol. 23, p. 505. 2 Cfr. Ibid., vol. 25, pag. 109. 1 Haec autem motiva, quae extrinseca vocantur, esse possunt ex. gr. quod forte confessarius extraordinarius a moniali vel sorore electus parum faveat monasterio, vel quod idem indicio Superiorissae aliquam Communitatis perturbationem inducere possit et alia similia (N. R.). 2 Ecclesia, ad magis tutandam libertatem monialium in confessione explenda, omnimodam Superiorissis monasteriorum adimit facultatem denegandi propriis subditis confessarium extraordinarium. Et sane in citato Decreto Quemadmodum diei 17. Decembris 1890. n. 4. statuitur, quod: „Sanctitas Sua Superiorissas admonet ne extraordinarium denegent subditis confessarium quoties, ut propriae conscientiae consulant, ab id subditi adigantur, quin eaedem Superiorissae ullo modo petitionis rationem inquirant, aut aegre id ferre demonstrent.“ Praeterea Rescripto item supra citato die 17. Augusti 1891. ad 2 decernitur, quod Superiorissa: „tenetur subditi precibus (petentis confessarium extraordinarium) semper indulgere, quamvis plane videat necessitatem esse fictam et vel scrupulis, vel alio mentis defectu ut veram ab ipso petente apprehensam.“ Quinimo hodierna decisione quaelibet videtur praecludi via ut vel parum coarctari possit sancta illa conscientiae libertas, qua Ecclesia non solum frui vult omnes utriusqne sexus fideles, sed etiam iuxta modum sive moniales sive sorores sive etiam Instituta virorum penitus laicorum. Proinde districte praecipitur Superiorissis ut, quando adsunt rationes verae ac propriae graves denegandi confessarium extraordinarium, non agant ex proprio arbitrio, sed consulant Ordinarium, ad cuius iudicium omnino acquiescere tenentur. Ordinarius autem est Episcopus relate ad moniales eidem immediate subiectas, vel Praelatus Regularis quoad moniales, quae Regularium regimini subsunt. Abusibus autem, qui forte timeri possunt ex parte petentium confessarium extraordinarium, iam praesto sunt oppurtuna remedia. Nam Rescripto 17. Augusti 1901. ad 2. S. C. Episcoporum et Regularium vult, ut: „Subditi moneantur
