Circulares litterae dioecesanae anno 1888. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis a Joanne Cardinale Simor principe primate regni Hungariae et archi-episcopo dimissae
V.
39 gerunt, et Graeci eos persequuntur, et osores eorum causam inimicitiarum dicere nequeunt.“ S. Justinus M. autem in Apologia sua, in superioribus jam commemorata, quam pro Christianis ad Antoninum Pium, Senatumque Romanum direxit, haec in vulgus nota in medium protulit: „Qui olim stupris gaudebamus, nunc castimoniam unice amplectimur; qui magicis etiam artibus utebamur, bono et ingenito nos consecravimus Deo; qui pecuniarum et possessionum vias omnibus antiquiores habebamus, nunc etiam ea, quae possidemus in commune conferimus, et cum indigentibus quibusque communicamus, qui mutuis odiis et caedibus pugnabamus, et cum iis, qui tribules nostri non essent, communem focum ob diversa instituta non habebamus, nunc postquam Christus apparuit, convictores sumus et pro inimicis oramus; et qui nos iniquis odiis prosequuntur, eos suadendo flectere conamur, ut qui secundum praeclara Christi praecepta vixerint, bonam spem habeant, eadem se ac nos a dominatore omnium Deo consecuturos.“ Sed videamus de Christianorum fraterna ad invicem charitate et beneficentia testimonium, omni exceptione majus, quia vaferrimi eorum hostis, Juliani nempe Apostatae, qui invidia permotus, cum ferre non posset, ut inopia laborantes a Christianis protegerentur, foverentur et adjuvarentur, ab ethnicis autem neglige- rentur ad Arsacium idolorum in Galatia Pontificem epistolam sane longam dedit, eique imperavit, ut Xenodochia in urbibus exstruenda juberet, ne nimirum inanium deorum cultores virtute inferiores essent Christianis. „Sed quid causae est, scribit ille, cur in hisce perinde, ac si nihil amplius esset, conquiescamus, ac non potius convertamus oculos ad ea, quibus Christianorum religio crevit, idest ad benignitatem in peregrinos, ad curam ab illis in mortuis sepeliendis positam, ad sanctimoniam vitae, quam simulant ? Quorum singula a nobis vere exsequenda censeo. Neque satis est, solum institutum sancte observari, sed velim omnes nostros Sacerdotes omnino, qui Galatiam incolunt, vel minis impellas, vel ratione persuadeas, ut sint honesti, vel sacerdotali ministerio abdices, si non una cum uxoribus, liberis et famulis diis colendis sedulo animos attendant, et ne patiantur servos aut filios aut conjuges Galilaeorum (Christianorum) impie in deos se gerere, et impietatem pietati praeponere. Deinde sacerdotem quemque hortare, ne accedat ad spectacula, neve in taberna bibat, nec artem aliquam, aut opificium turpe exerceat. Et qui tibi in his rebus morem gerunt, eis honorem tribuito. Porro xenodochia multa in singulis urbibus exstruito, ut peregrini nostra benignitate fruantur, neque solum hi, qui nostram colunt religionem, sed alii quoque, si qui pecuniarum indigeant. Nam turpe profecto est, cum nemo ex Judaeis mendicet, et impii Galilaei non suos modo, sed nostros quoque alant, ut nostri auxilio, quod a nobis ferri ipsis debeat, destitui videantur.“ Insigne testimonium ex ore inimici et osoris Christianorum, de magna pietate et actuosa charitate Christianorum. Nullum sane datur beneficentiae et misericordiae opus, quod Christiani non exercuissent, sed virtus tamen eorum maxime eminuit et heroismi plane culmen attigit in redimendis captivis, atque in curandis, fovendis, juvandis aegrotis, quam curam Lactantius summae humanitatis, magnaeque operationis rem appellat ,1 quam qui fecerit vivam hostiam Deo acquiret : et quod alteri dederit ad tempus, ipse a Deo acci1 L. de div. instit. 1. 6.
