Circulares litterae dioecesanae anno 1882 ad clerum archi-dioecesis strigoniensis a Joanne Cardinale Simor principe primate regni Hungariae et archi-episcopo dimissae

II.

privatorum, non divitum tantum, sed et pauperum, etiam eius, qui diadema gestat, imiliter ut aliorum conscientiam ad hanc obedientiam inflecteret, et nullum discrimen nter mensam divitis et pauperis, sed ubique frugalis esset victus.“') Symbola huius jejunii demonstrent Curati tum in illo Moysis super Sinai, quo meruit colloquium obtinere Dei, et tabulas legis accipere de manu Eius;2) tum in illo Eliae, qui ambulans per quadraginta dies sine cibo et potu a furore impiae Jesabel se eripuit.3) Sed potissimum in medium proferant jejunium Christi Domini, qui quadraginta diebus et, totidem noctibus ante tentationem diaboli jejunavit, praebens nóbis exemplum, ut quemadmodum ipse facit, nos faciamus.4) Hinc antiquitatem exponant huius jejunii, quod ad aetatem Apostolorum referunt SS. Patres, asserentes ab ipsis institutum et praedicatum una cum Evangelio fuisse. Uberes dein fructus recenseant jejunii, quos his paucis designat Ecclesia verbis in praefatione quadragesimali : „Qui corporali jejunio vitia comprimis, mentem elevas, virtutem largiris et praemia.“ Sane jejunium enervat passiones, unde vitia originem trahunt: tenebras fugat, mentem illustrat, et efficit, ut aptior sit ad Deum elevari ad coelestes veritates meditandas et gustandas ac tandem ad necessarias virtutes acquirendas, Coelique promerenda beneficia. Unde ajebat S. Ambrosius: „Scis, quod caro concupiscat adversus spiritum et spiritus adversus carnem, itaque cum haec sibi invicem adversentur, subtrahamus carni voluptatem, et augeamus animi robur, et per jejunium collectis ad superandas conscientias viribus, coronis abstinentiae repositis cingamur. “5) Doceant, porro quem finem sibi praestituerit Ecclesia indicendo fidelibus suis jejunium, cavendum proinde sollicite esse, ne quod necessitati tribuitur, ad licentiam usurpetur. Sanctificandum ergo esse jejunium; neque enim prodesset corporale sine spirituali, quod illius est objectum et finis. Jejunium spirituale consistit in abstinentia a peccatis, ad quam obtinendam adhibenda est arcta sensuum custodia et mortificatio dicente S. Basilio: „Verum jejunium est, ab omnibus vitiis esse alienum.“6) Concinit S. Leo M. inquiens: „Non in sola abstinentia cibi stat nostri summa jejunii, aut fructuose corpori esca subtrahitur, nisi mens ab iniquitate revocetur, et ab obtrectationibus lingua cohibeatur. Sic ergo nobis edendi est moderanda libertas, ut etiam aliae cupiditates eadem lege froenentur. Mansuetudinis et patientiae, pacis et tranquillitatis hoc tempus est, in quo exclusa omnium contaminatione vitiorum, perpetuitas nobis est obtinenda virtutum.“7) Atque ideo docendi sunt fideles, ut spiritu poenitentiae animati ad observantiam accedant et incumbant quadragesimalem assiduisque precibus petant a Deo gratiam contritionis, cor humiliatum, concupiscentiae imminutionem, et charitatis augmentum. „Utentes igitur saluberrimi temporis venerabilibus institutis, magis sollicita cura cordis nostri maculas tergamus, ut castigatio carnis assumpta ad nostrarum vegetationem transeat animarum, nihil dubitantes, magnum, imo perfectum jejunium esse, abstinere ab iniquitatibus et illicitis voluptatibus saeculi.“8) Scopo hoc eo connitendum, ut sacro hoc tempore majori usque assiduitate Ecclesias frequentent, sermones sacros audiant, Missae Sacrificio intersint, salutaribus meditationibus vacent, in oratione insistant, peccata defleant, proposita

’) Homil. 1. in Genes. — V Exod. 14—28. — 3) III. Reg. 19, 8- — 4) Matth. 4, 2. — SJ Horn. 1. de jej. — 6) Horn. 1. in jejun. — 7) Serm. 4. de quadr. — V Can. Jejun. 25. de jejun- De consecr. dist. 5.