Circulares litterae dioecesanae anno 1880 ad clerum archi-dioecesis strigoniensis a Joanne Cardinale Simor principe primate regni Hungariae et archi-episcopo dimissae
XIII.
73 XIII. In principio labentis mensis sacri oratores sive concionatores e dissitis etiam orbis terrarum regionibus magno numero Romam confluxerunt, ut filialem suam pietatem ac devotionem Successori S. Petri exhiberent, quos die huius mensis 4-a in conspectum suum admisit Beatissimus Pater. — Nomine s. oratorum verba fecit idem ille Praelatus Deggiovanni, qui primus ideam concepit peregrinationis Condonatorum ad Cathedram Apostolicam. — Respondit de throno Summus Pontifex pronunciando pro more suo sermonem, plenum majestate, sapientia et eruditione, qui insuper erga instantes preces s. oratorum, his Patronum proposuit ac assignavit S. Joannem Chrysostomum. — Cohiberi non possum, quin tam sermonem, ad Summum Pontificem directum, quam Sanctissimi Domini Nostri allocutionem, quemadmodum etiam verba, quorum tenore S. Joannes Chrys. Patronus Concionatorum declaratus est, heic subnectam, quas quidem enunciationes nemo sine fructu et aedificatione legerit. — Summi Pontificis in specie allocutio succinctam quidem sed optimam, nec unquam a praedicatoribus verbi divini negligendam exhibet instructionem. Nr. 3171. Oratores sacri sive Concionatores coram Summo Pontifice — occasione hac habiti sermones — et S. Joannes Chrys. oratorum Patronus. Declaratio seu sermo dictus ad Summum Pontificem. Beatissime Pater ! Iam prope novem et decem saecula evanuerunt, cum ignobilis quidam, permagni consilii depositarius, intonso crine, pulverulento capite, vestibus obsoletioribus, rudenti lumbos revinctus, et circumundique squaliore confectus, e palestino littore alacriter Romam petebat. Ipsa tunc omnium fere gentium sicut dominatrix evaserat, sic omnia deliramenta et flagitia, a subactis comparata populis, velut putris sentina amplexabatur, religisoque cultu longe lateque fovebat. Ignorans suae provehectionis auctorem, uti ad rem loquitur Leo Magnus, cum pene omnibus dominaretur gentibus, omnium gentium serviebat erroribus et magnam sibi videbatur assumpsisse religionem, quia nullam respuebat falsitatem. Huiusmodi pannosi nomen erat Petrus ; arcanumque propositum idololatriae sedem ad Christi fidem submittendi, atque, incredibili mutationis ictu, Crucis torphaeum in Capitolii evehendi fastigium. Verum quot et qualia superanda repagula! Hic non modo totius imperii, armorumque vis subiuganda, sed, ut sequitur Leo, hic conculcandae philosophiae opiniones, hic solvendae erant terrenae sapientiae vanitates, hic confutandi daemonum cultus, hic omnium sacrilegiorum impietas destruenda, ubi diligentis sima superstitione habebatur collectum quidquid usquam fuerat vanis erroribus institutum. Attamen non alio adiumento quam verbo, sibi a Verbo Patris concredito,
