Circulares litterae dioecesanae anno 1878 ad clerum archi-dioecesis strigoniensis a Joanne Cardinale Simor principe primate regni Hungariae et archi-episcopo dimissae
XVII.
90 ut in exitu vitae constitui videantur, conferri debet Sacramentum extremae Unctionis, quod, ut docet Synodus Tridentina in doctrina de eodem Sacramento, Poenitentiae consum mativum a Patribus existimatum est. Quod autem pueruli, puellulae ve, vel ante septimum aetatis annum, non sine calliditate in varia peccata labantur, et quidem gravissima, testari possent non modo Confessarii, qui eorum confessiones excipiunt, sed et domestici, qui eosdem clanculum peccare non semel reperiere. Hucusque Catalanus. Ab ipsis Ecclesiae primordiis defunctorum Christianorum corpora, ut animarum immortalium domicilia et templa Spiritus Sancti, certis et statis ritibus terrae mandata, et sepulturam eorum honoribus ornatam fuisse, antiquissima testimonia citra omnem dubitationis aleam ponunt. Jam Pontius Diaconus sic scribit ') de funere S. Cypriani M.: „Inde cum cereis et scholaribus in area cuiusdam Candidi Procuratoris magno triumpho se- pultum est.“ S. Hieronymus autem advertit, non tantum sub veteri, sed et sub novo Testamento honorem sepulturae laudari, sic inquiens de obitu Blesillae 2) : „De Moyse vero et Aaron, quod eis ex veteri more sit planctus exhibitus, non mirandum est, cum et in Actis Apostolorum, jam Evangelio coruscante, Stephano fecerint Hierosolymae Fratres planctum magnum; et utique planctus magnus non in plangentium exanimatione, ut tu putas, sed in pompa funeris, et Exequiarum frequentia intelligendus est.“ Ante sanctum hunc Doctorem jam pervetustum Ecclesiae in Exequiis ritum laudat Ori- genes contra obtrectatorem Celsum3): „Rationabilem, inquit, animam honorare didicimus, et huius organa sepulchro honorifice demandare.“ S. Augustinus'vero, postquam dixisset4) non esse contemnenda, et abjicienda corpora defunctorum, quod iis tamquam organis et vasis ad omnia bona opera Spiritus Sanctus usus sit, sic prosequitur: „Unde et antiquorum justorum funera officiosa pietate curata sunt, et Exequiae celebratae, et sepultura provisa, ipsique dum viverent, de sepeliendis, vel etiam transferendis suis corporibus filiis mandaverunt, et Tobias sepeliendo mortuos, Deum promeruisse, teste Angelo, commendatur: Ipse quoque Dominus die tertio resurrecturus, religiosae mulieris bonum opus praedicat, praedicandumque commendat, quod unguentum pretiosum super membra eius effuderit, atque hoc ad eum sepeliendum fecerit. Et laudabiliter commemoratur in Evangelio, qui Corpus eius de Cruce acceptum diligenter, atque honorifice tegendum sepeliendumque curarunt.“ Caeterum S. Augustinus de pietatis officiis, quae mortuis impendenda sunt, ex professo, ut aiunt, tractat in libro, quem inscripsit: „De cura pro mortuis“ et sermone de verbis Apostoli5). Missa facimus, quae in hanc rem proferri adhuc possent aliorum SS. Patrum imprimis testimonia: S. Gregorii Nysseni, S. Gregorii Nazian., S. Athanasii, S. Joannis Chrysost., Eusebii et S. Joannis Damasc. Vel pauca enim, heic exhibita, demonstrant, quam vere dicatur, praecipiaturque in Rituali tam Romano, quam etiam Archi-Dioecesano 6): „Sacras caeremonias ac ritus, quibus ex antiquissima traditione, et Summorum Pontificum institutis Sancta Mater Ecclesia Catholica in filiorum suorum Exequiis uti solet, tamquam vera religionis mysteria, christianaeque pietatis signa, et fidelium mortuorum saluberrima suffragia, Parochi summo studio servare debent, atque usu retinere.“ Parochis praecipitur, ut sacras Exequiarum et funeris caeremonias ac ritus, non qualicunque, sed summo studio servent, usuque retineant, quia exceptis certis *) in Actis Pass. S. Cypr. — ‘J in epist. ad Paulam. — *) lib. 8- — 4) De Civit. Dei lib. 1. c. 13. — *) edit. Maur. 32. — e) Tit. de Exequiis.
