Circulares litterae dioecesanae anno 1874 ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Cardinale Simor
XIX.
88 In Vicario Christi probant, si possint tandem eradicare infamem, prout perditissimae linguae blasphemando Christum Dei filium compellaverunt, Piscatoris successorem piscatori simillimum fecerunt, ad incitas redactum, ipsaque libertate spoliatum, qui vere hodie signum est, in quod sua tela portae interi liberrime conjiciunt. Urbs sancta, decus ac gloria Ecclesiae nostrae sub jugum missa, quoties novis dominatoribus lubet, ut ipse quoque vidi, eam imaginem refert, quam descripsit S. Leo M.1) his verbis: „Ad hanc ergo Urbem tu — — venire non renuis,-------et silvam istam frementium bestiarum, et tu rbulentissimae profunditatis oceanum, — ingrederis.“ Ipsi impii non negant, bellum geri contra Deum et Christum, belli finem, quem ipsi intendunt, esse excisionem Christiano-Catholicae religionis, — in qua Christi vera fides viget, et quae omnem cum Belial societatem refugit, quaeve coram Baal genua non flectit. Cum potestas, quae a Deo ordinata est, ut sit vindex in iram ei, qui male agit,2) in nonnullis Regnis in manu sit hostium Ecclesiae, aut pusillorum, contra Ecclesiam convertitur, qua qui pollent ordinationibus, quas leges vocant, manus pedesque sponsae Christi compedibus ligant, instituta pietatis et disciplinae sanctae cassant, conflata per pios avos, et posterorum pietati servitura vectigalia diripiunt, strenuos Dei servos, e domibus suis ejectos ad exilium pellunt, sacramentum Baptismi in vita publica ejurant, sacramentum matrimonii profanant, perfidam a Christo defectionem et promovent et laudibus celebrant, ac ut supremum conatibus suis apicem adjiciant, innocentem sobolem parentibus, Deo et Ecclesiae, coelo et saluti aeternae eripiunt, et ne sit, qui petentibus panem vitae frangat, sacramenta administret, moribundis assistat, moe- stos consoletur, nupturientibus benedicat, AEppi et Eppi carceribus mancipantur, iisdem carceribus, in quibus praedones et fures poenas luunt, sed non AEppi et Eppi tantum, verum etiam Parochi, etiam Cooperatores, ita, ut in illis regionibus centeni et centeni Sacerdotes variis jam poenis mulctati, locisque suis abacti fuerint. Atque haec cum magna ubique Cleri catholici gloria agebantur, et aguntur. Italiae Clerus summa virtutis exempla quotidie praebet, infractus periculis, infatigabilis laboribus et aerumnis, quanto angustiae creverunt magis, tanto firmius adhaerentem suis Episcopis, et Petri Cathedrae semet exhibuit. Clerus Helvetiae per omnes pagos, in quibus persecutio dirissime exarsit et saeviit, et ubi nunc quoque stupida atrocitate saevit, paupertatem, carcerum squaliores, exilii aerumnas fortiter tolerare novit, officium fidei, dignitatem ordinis ignavus prodere nescit; Germaniae Clerus, demptis paucissimis, qui ad conjuratorum fidei hostium castra transiverunt, fidem servat, firmat, disciplinam studiosissime observat, Episcopis laetior adhaeret, decus nominis sui firmior ac unquam custodit; dum ad carceres ducuntur, aut inde educuntur videres in eis Apostolos, de quibus scriptum est „Et illi quidem ibant gaudentes a conspectu concilii, quoniam digni habiti sunt pro nomine Jesu contumeliam pati.“3) Clerus Galliae, ut, de hoc quoque nobilissimae gentis Clero dicam, prostratam gubernantium irreligione patriam, confusum impietate antesignanorum socialem ordinem hoc modo restaurare, ad novam quasi vitam revocare contendit, quod regnum et gentem sanctissimo Jesu Christi cordi offerre, devovere, dicare studeat. Sed Clerus illarum partium, quolibet anno in sacris exercitiis collectus coadunatus fuit, ad quae absolvenda passim Dioecesanis statutis obstringebatur. Clerus officii sui et dignitatis sic memor salvabit, seu potius Christus per illum 1 1) Serm. in Natali app. Petri et Pauli 82 al. 80. — 2) Cfer Rom. 13. 1—4. — 3) Act. 5, 41.
