Circulares litterae dioecesanae anno 1874 ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Cardinale Simor
XIX.
85 ratione, admoneri, moveri, et impelli nos, ut Deum in solitudine meditationum, in contritione cordis Deum quaeramus. — Hanc sane admonentis Dei vocem quasi vates Dei spiritu afflatus cognovisse dicendus est, confessorum fidei in hac iniquitate temporum primogenitus, Pius Papa IX., qui ad summum Pontificatum evectus, in prima sua ad Eppos orbis directa Encyclica epistola scribit: „Porro cum vobis compertum sit ad ecclesiastici ordinis dignitatem et sanctimoniam retinendam et conservandam, pium spiritualium exercitiorum institutum vel maxime conducere, pro episcopali vestro zelo tam salutare opus urgere, omnesque in sortem Domini vocatos monere, hortari non intermittatis, ut saepe in opportunum aliquem locum iisdem peragendis exercitiis secedant, quo exterioribus curis sepositis, ac veliemen- tiori studio aeternarum, divinarumque rerum meditationi vacantes, et contractas de mundano pulvere sordes detergere, et ecclesiasticum spiritum renovare possint, atque exspoliantes veterem hominem cum actibus suis, novum induant, qui creatus est in justitia et sanctitate. Etenim minime ignoratis, multos existere, qui errorum varietatem, inconstantiam, mutabilitatemque pertaesi, ac sanctissimam nostram religionem profitendi necessitatem sentientes, ad ipsius religionis doctrinam, praecepta, instituta eo facilius, Deo bene juvante, amplectenda, colenda adducentur, quo majore clerum pietatis, integritatis, sapientiae laude ac virtutum omnium exemplo ac splendore ceteris antecellere conspexerint.“ Et profecto ubique Clerus pietate, officii sancti fidelitate eximius, vere sal terrae, lux mundi, civitas supra montem posita, spei melioris, et necessariae instaurationis argumentum, principium, et robur est. Magnae virtutis simus, est necesse, quia magna nos manent officia, quia magni exspectantur a nobis pro causa Dei labores. Ad hanc virtutem praeparant, disponunt, excitant sacra exercitia. Libertatem ministerii sancti negat nobis mundus: ante omnia quaeramus libertatem, quam nec dare, nec negare potest, libertatem a scelere, a prava cupiditate. Peccatum, imo affectus peccati servos nos facit, excusso peccato, compresso peccati affectu libertati reddimur, qua donat nos Jesus Christus.') Auroram melioris in mundo rerum conditionis in cordibus nostris salutare gessit Ecclesia, quando resuscitamus gratiam, quae in nobis est, quae data nobis est per impositionem manuum,2) haec est scientia sanctorum salutem discipulis suis germinans, haec vera autonómia, quam Ecclesia semper optavit, ut excusso jugo peccati, ruptis concupiscentiae vinculis, libera mente, alacritate expedita salutem mundi operari possit, quae nunquam subiret jugum saeculi, nisi Ministri ejus jugo tenerentur peccati. Hunc spiritum generosae pro Christo indolis, hunc resolutum pro causa Dei animum, hanc ad sacrificia paratam voluntatem, ut mundo succurrere studeamus misero, in nobis excitabunt sacra exercitia, quae S. Ignatius Loy. itidem ad similes fines co- ordinavit, quae „aperient oculos nostros, ut convertantur a tenebris ad lucem, et accipiemus sortem inter sanctos.“*) Dum igitur haec sacra exercitia indixi, nihil volui, nisi Ecclesiae s. emolumento, nisi fidelis populi spirituali profectui, nisi saluti Vestrae consulere. Nos quidem cura salutis alienae occupamur, et ad nobilissimum hunc finem 1 1) cf. 2. Cor. 17. Gal. 4. 31. — 2) 2. Tim. 1. G. — 3) cf. Act. 26, 18.
