Circulares litterae dioecesanae anno 1874 ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Cardinale Simor
IV.
31 Sed hodie rebellionis accusatur Ecclesia praesertim ab illis, qui rebellionem tan- quam vitae institutum profitentur, qui principes ad excessus concitant, ut hi incauti se ipsos perdant, ut succedat licentiae abyssus multa, ignotus confusionis horror. Non fuit rebellis Spiritus Sanctus, qui per Isaiam Prophetam dixit:J) „Vae, qui condunt leges iniquas“. Non rebellis, sed heroice virtutis fuit Mathathias, qui nuncio Regis Antiochi respondit:2) „Et si omnes obediunt regi, ego et filii mei obediemus legi Patrum nostrorum“. Non inobedientiae sed obedientiae potius dedit exemplum unus e septem fratribus, diro supplicio ad mortem raptis, quando cruciatus exclamavit: „Non obedio praecepto regis, sed praecepto legis, quae data est nobis per Moysem“. Et alter: „Parati sumus mori magis, quam Dei leges praevaricari“ '*). Si hi in fide in venturum Messiam animati tam insigne et Deo placens obedientiae obsequium exhibuerunt, quam praeclarum praebuissent, postquam Christus venisset, et redemptionis opus perfecisset. Sed haec incomprehensibilia esse videntur illis, qui quod fides sit, quod nos in Filium Dei credamus, concipere nolunt, et temerarium esse clamant, quibus maxime id displicet, quod Filius Dei venerit in hunc mundum. Haud pridem Catholica Ecclesia velut inimica populi denunciabatur, quia potestatem, qua Reges regnant, divinam, iisque e conscientia obediendum esse docuit, prout etiam nunc docet. Hodie tota eadem Ecclesia potestati civili inimica, seditionum et convulsionum amica teterrimis societati hostibus par esse accusatur. Eccur ? Quia humanae rationi et fidei conformiter praedicat: „duplicemexisterererum ordinem,simulque binas distinguendas esse potestates' in terris, alteram naturalem, quae humanae societatis tranquillitati et saecularibus negotiis prospiciat, alteram vero, cuius origo supra naturam est, quae praesit Civitati Dei, nimirum Ecclesiae Christi ad pacem animarum et salutem aeternam divinitus instituta. Haec autem duplicis potestatis officia sapientissime ordinata esse, ut reddantur quae sunt Dei Deo, et propter Deum, quae sunt Caesaris Caesari“4). Ob hanc doctrinam Catholici hodie velut rebelles potestati civili proclamantur, et velut publicae pacis perturbatores. Obtinet id, quod primis tribus saeculis aere Christianae obtinuisse Historia testatur. Quod enim gentiles rebellionem appellabant, Religionis Articulus fuit. Ideo illis objecit Tertullianus5): „Longe aliud munus carnifici in Christianos imperatis: non ut dicant, quae faciunt, sed ut negent, quod sunt.“ Hoc erat in illis vitium, morte plectendum, quod fuerint Christiani. Ea porro iniquitas adhibita contra Christianos fuit, ut semel accusatus, statim etiam reus habitus fuerit. Quod vel ipse Julianus Apostata detestabatur, cuius effatum celebre est, id, quod utinaru moderni Catholicorum et religiosorum imprimis Ordinum criminatores sibi notarent, nimirum: „Quis erit innocens, si accusare sufficiat?“ Rebelles autem et potestatis civilis hostes ideo esse asseruntur Catholici, quia didicerunt moderni persecutores a priscis tyrannis huius fraudis artificium, falsa scelerum impositione sui furoris insaniam justitiae zelo obtendere, ut impune tot hominum milliones divexare, ac persequi, ipsamque Catholicam religionem ac Ecclesiam penitus supprimere, exscindere possint. Ni- liil enim minus, quam Religionis et Ecclesiae Catholicae excisio et suppressio in Helvetiae pagis nonnullis, etin magna Germaniae parte intenditur. Qua de re non Ecclesiae hostes, non legum ioiquissimarum fabricatores audiendi sunt, sed competentissimus in his audiendus 1 1) Is. 10, 1. — 2) 1. Mach. 2, 20. — 3) 2. Mach. 7, 20. — 4) V. Epist. Encycl. Pii IX. „Etsi multa“1, ddto 21. Noremb. 1873. — 5) In Apolog. c. 7. adv. Gent.
