Circulares litterae dioecesanae anno 1872. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Simor
Constitutio Domatica prima de Ecclesia Christi
143 nente Domino, super omnes alias Ecclesias ordinariae potestatis obtinet principatum, ut- pote universorum Christi fidelium Mater et Magistra. <) e) In Concilio Lugdunensi II. 1274. edita est Graecorum fidei professio, in qua haec occurrunt: „Ipsa quoque Sancta Romana Ecclesia summum et plenum Primatum et Principatum super universam Ecclesiam obtinet: quem se ab ipso Domino in beato Petro Apostolorum principe sive vertice, cuius Romanus Pontifex est successor, cum potestatis plenitudine recepisse veraciter et humiliter recognoscit“. f) Concilium Constantiense in illa Constitutione, qua Martinus V. errores Wi- cleffi et Hussii damnavit, et simul praescripsit, super quibus Articulis suspecti de haeresi interrogandi sint. g) Concilium Florentinum, cuius decretum notum est ex Circularibus litteris die 18. Decembris 1871. Nr. 5700. editis. h) Concilium Tridentiimm, quod2) declaravit: „Pontifices Maximi, pro suprema auctoritate, sibi in Ecclesia universa tradita, causas aliquas criminum graviorum suo potuerunt peculiari judicio reservare.“ Haec ex Conciliis, quae praeter Sardicense, omnia generalia fuerunt, adduxisse sufficiat, ut appareat id, quod Capite II. huius Constitutionis declaratur, semper in Ecclesia creditum fuisse, nimirum, Romanorum Pontificum in Petri Primatum successionem ex vi institutionis Christi, et ex Petri in urbe Romana Episcopatu unice repetendam esse. 14. Cum vero plurima sive Patrum testimonia, sive ecclesiasticae historiae gesta, per quae Romani Pontificis Primatus invicte probatur, ex ea sint aetate, quae pacem Ecclesiae a Constantino M. redditam praecessit, hoc ipso solidissime refutantur, qui Romanorum Pontificum Primatum ab humana origine repetere praesumunt. Quosuper, prout et aliis, qui a S. Sedis hostibus passim proferuntur, Primatus instituti ac obtenti modis audiatur G u a 1:3) „Quis, quaeso, supremam universalemque hanc potestatis plenitudinem, vel ab ipsis haereticis cognitam, Episcopo contulit Romano ? Munificentia Caesarum in orbe cognito regnantium tribus stabilitae Ecclesiae saeculis ? Minime. Imo, infenso odio in Petrum eiusque successores concitato, omnibus juribus eos spoliaverunt, omnesque prorsus Papas cruce gladi- ove interemerunt. Fuitne mundi primae civitatis magnum nomen Episcopos fidelesque illius evehens ad sublime aestimationis ac honoris solium? Nullo modo. Quin potius una erat populi Romani totiusque imperii vox: Christianos ad leones: et ut fideles eorumque praesules persecutionis furores effugere valerent, ad catacumbas occulte confugere necesse erat vel ipsum eorum nomen sepeliendo. Si a magnificentia civitatis ad honoris potestatisque ecclesiasticae apicem episcoporum aliquem elevandum fuisse vultis, nullus sane alius ex hac parte hoc potiori jure obtinuisset, quam Episcopus Jerosolymitanus, Jacobus frater Domini, et praesul primae splendidiorisque in Christianismo civitatis, ubi religionis origo redemptionisque mysteria ab ipso fundatore Deo-Homine posita peractaque sunt. Et nihilominus, neque Evangelium, neque traditio apostolica, neque historia priorum saeculorum hoc admittit. Fuerunt forsitan imperatores christiani, qui illa suprema in totam Ecclesiam auctoritate Episcopum Romanum decorarunt ? Nequaquam. Cum enim Constantinus eorum primus jussit, ob patratam victoriam in ipsius triumphantis statuae manu Romae erectae crucem collocari, hoc lemmate subscripto: „Romani, in virtute huius saluta 9* 1) Labbe Coucil. t. XI. — 2) Sess. 21. c. 7. — 3) in 1. Oracula Pontificia, Parisiis, 1869.
