Circulares litterae dioecesanae anno 1871. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Simor
XVII.
126 cum ipso non colligit, spargit; apud quem solum incorrupta Patrum servatur haereditas. Quicquid ab ista Petri Cathedra, in cujus communione a teneris vixi, et porro vivere et mori fixum est, ab isto Principis Apostolorum successore, ab isto Christi Domini nostri vicario, ab isto Ecclesiae Christianae universae Capite, Moderatore, Pontifice, praescriptum fuerit , hoc teneo, quicquid improbatum improbo, damnatum damno, anathematizatum anathematizo. Extractum ex epilogo damnati operis Cornelii Jansenii, cui titulus Augustinus, in quo Jansenius sic loquitur. Quicquid de rebus tam multiplicibus et arduis, non juxta meam; sed juxta Sancti Doctoris (Augustini) mentem pronunciavi, ex Apostolicae Sedis Ecclesiaeque Romanae Matris meae judicio, sententiaque suspendo, ut illud jam nunc teneam si tenendum, revocem si revocandum, damnem et anathematizem, si damnandum et anathematizandum esse judicaverit. Nam quemadmodum istius Ecclesiae ac Sedis mysteriis infantulus initiatus, et ejus fide cum lacte matris imbutus fui, et crevi, et adolevi, et senui, nec ab ea ad latum unguem, quod sciam, animo, aut facto, aut sermone deflexi; ita porro ad extremum usque spiritum vivere, ac Deo adjuvante mori, Divinoque judicio sisti, mihi'constitutum est; ut juxta sacratissimam ejus Regulam, quae a temporibus Apostolorum per successionem continuam Romanorum Pontificum per universum orbem praedicata et credita est, referam a Dei misericordia aut justitia bonum aut malum. Extractum ex commentariis Cornelii Jansenii in Caput 22. Evangelii secundum Lucam, in quibus ad vers. 32. habet ut sequitur. Ego autem rogavi pro te, peculiariter tamquam pro capite caeterorum, per quem reliquos ad salutem adducere decrevi: u t non deficiat, id est, non penitus eradicetur, et extinguatur fides tua. Nam quamvis cribrandus, et concutiendus esset usque ad negationem Christi, quam ore fecit, fidem tamen internam, qua ad justitiam corde creditur, non amisit: sicut arbor folia vi tempestatis abjicit, non tamen vitam in radice permanentem, ut sentit Ambros, in vers. 12. Psal. 43. et explicat Theophyl. Et hoc quidem personale fuit Petri privilegium, de quo August, lib. De corrept. et Gratia cap. 8. Quando, inquit, rogavit, ne fides ejus deficeret, quid aliud rogavit, nisi ut haberet in fide liberrimam, fortissimam, invictissimam, perseverantissimam voluntatem ? Sed quia confirmare fratres, quod sequitur, ad officium Pastoris pertinet, et proinde perpetuum esse debet: hinc juxta sensum antiquorum impetravit ei et aliud privilegium, ad Successores propagandum, ut videlicet tamquam caput Ecclesiae numquam, nec ipse, nec Successores ejus in docenda vera fide deficerent, juxta illud Leonis Serm. 3. De assumptione sua ad Pontificatum, „In Petro, omnium fortitudo munitur,“ et illud Bernardi Epist. 190. ad Innoc. „Dignum arbitror, ibi potissimum resarciri damna fidei, ubi non possit fides sentire defectum.“ Cui enim alteri Sedi dictum est aliquando, Ego rogavi pro te, etc. et tu aliquando conversus, a peccato negationis tuae, inquit Theophyl. Quamquam alius percommodus possit esse sensus, ut illud, aliquando, jungatur cum, Confirma fratres tuos, et illud, conversus, non significet conversionem ad poenitentiam, sed ad eos, quos confirmaturus erat, hoc sensu: Et
