Circulares litterae dioecesanae anno 1870. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Simor

Nr. XXVI.

34

existente, qui haec impediret, aut vindicaret facinora. Sanctissimum Eucharistiae Sacramentum, dum illud solemniter, prout Romae semper fit, ad infirmos defertur, contumeliis, maledictionibus, sacrilegiis afficiunt, eos autem, qui illud deferunt, Sacerdotes, quive comitantur fideles, cachinnis, ac sibilis, quasi taureis caedunt. Imprimis in Sacratissimum Jesu Nomen furore et odio se accensos comprobant usurpatores, eorumque socii. Nomen illud, de quo scriptum est, ut in eo flectatur omne genus coelestium, terrestrium et infernorum, de fron- tispicio Collegii Romani scalpri adhibitis ictibus sublatum, dejectumque est, Regis nec quidquam reluctante administro, qui in gentilitio suo scuto haec inscripta legit psaltis regii verba „non nobis Domine, non nobis, sed nomini tuo da gloriam.“ Ipsum autem hoc Collegium, a tribus saeculis celeberrimum scientiarum athenaeum, in quo Soarii, Bellarmini, Toleti curt! summa nominis sui gloria, et haud minori catholicae religionis emolumento do- euerunt, iu praedam cessit Magistris, qui jam alibi comprobaverunt se esse inimicos crucis Christi et infensissimos Ecclesiae catholicae hostes, qui, ut dicit S. Augustinus *) propterea putant, vel putari volunt, Christianam doctrinam utilitati non convenire Reipublicae, quia nolunt stare Rempublicam firmitate virtutum, sed impunitate vitiorum.

Sed nonne gubernium Italicum lege lata cavere vult de Summi Pontificis personali inviolabilitate, in exercitio muneris plena libertate, et assignanda illi ex aerario publico pensione, nonne sartum tectumque esse vult Papae jus pro custodia suae personae, suaeque domus adhibendi quos voluerit, cogendi porro synodos et convocandi ad illas universi orbis Episcopos, immo siculam monarchiam, atque sic dictam appellationem tamquam ab abusu potestatis ecclesiasticae cassare, atque id etiam iudulgere intendit, ut Capitula suos libere celebrare possint conventus. At vero quis non videt, hac in lege majorem latere injuriam, ac in ipsa invasione, quam velut violentiam fortioris pati cogitur Summus Pontifex, qui profecto nunquam patietur, ut usurpatio qualiqunque lege sanciatur. Sane actum esset de Capitis Ecclesiae juribus, si illa, firmiorem radicem, securiorem que vadem non haberent, quam legem italicam. Qui potestatem ecclesiasticam Summi Pontificis civili lege tutam reddere vult, is indirecte divinam illius potestatis originem negat. Quanti vero ipsi illi legumlatores conditas abs se leges faciant, quomodo illas observent, injuriis Catholicae religioni illatis, neminique ignotis sat superque comprobaverunt, quam religionem lege fundamentali pro status religione declarare placuit. Summus Pontifex ditionibus suis exutus eleemosynam a fideli catholico populo recipere potest, pensionem ab usurpatoribus acceptare non potest; nequit enim unquam in praedam consentire, nequit divinitus sibi delati muneris libertatem mammonae consecrare. Non indiget Summus Pontifex alia personae domusque suae custodia, quam populi romani amore, cuius is luculentissima semper praebuit specimina. Synodos autem teste historia celebraverunt Pontifices vel in catacombis sub Deciis, Severis et Diocletianis, ut adeo in exercitio hujus juris ab usurpatoribus impediri possint, jus tamen ipsum enatura ipsius primatialis potestatis promanans amittere nequeant. Illud dein Siciliae Regni tribunal, quod monarchiam siculam compellare placuit, tamquam foecundissimam malorum in illa Ecclesiae parte matrem ac scaturiginem, jam Clemens XI. iterumque Pius IX. Cons.itutione „Muitis gravissimis“ sub 28. Januarii 1864. edita sustulit. Appellationes autem ita dictas ab abusu potestatis ecclesiasticae ad fora civilia Ecclesia semper reprobavit. Et profecto judiciaria Ecclesiae potes*) epist. ad Volusian.