Circulares litterae dioecesanae anno 1870. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Simor

Nr. XXI.

60

principum ac Regnantium excitavit ad ejiciendos Roma atque e Pontificiis ditionibus perditissimos homines, qui illic abolita suprema Pontificis civili auctoritate, 8-a februarii 1849. Rempublicam proclamare, Urbem sanctam caedibus, rapinis, sacrilegiis profanare piaculi non duxerant. Nefandum scelus poena presso pede sequebatur Deo sic disponente, ut Urbs eodem adhuc anno per fortissimos Reipublicae Gallicanae milites expugnaretur, atque Summo Pontifici una cum omnibus status Ecclesiastici provinciis restitueretur.

Sedi suae, suisque ditionibus a. 1850. restitutus Summus Pontifex creditum sibi populum sapienter ac paterne, atque in pace gubernavit, sincere dilectus a populo, cujus felicitati totus vixit. Quod omnibus patuit, dum a. 1857. provincias Aemiliae dictas Beatissimus Pater peragraret, et in illarum Metropoli Bononiae longiores moras traheret.

Rluxit annus 1859. in Historia Ecclesiastica et Imperii Austriaci atro lapillo notandus, cujus prima die haud obscure denunciabatur Parisiis testamentum Orsinianum execu- tioni dandum, et Italiam unificandam esse ita tamen, ut Galbarum etiam fines protenderentur. Dum mense Martio praecitati anni b ellum Austriam inter et Franco-Italiam erumperet, Pontifex eatenus sollicitus ac anxius bene sperare jussus est ab Imperatore Gallorum, „Gallicae copiae in Italia degentes juxta ea, quae carissimus in Christo Filius noster Gallorum Imperator declaravit, non modo nihil Contra temporalem nostram, et hujus S. Sedis dominationem agent, immo vero eandem tuebuntur, atque servabunt“ dixit SSmus Dominus noster in sua NIL Kalend. Julii 1859. habita Allocutione. Belli exitum novimus, ac talem fuisse dolemus1, Austria Regnum Lombardicum amisit, throni Florentinus, Mutinensis et Parmensis eversi sunt. S. Sedi vero eripere placuit florentissimas provincias Bononiensem, Ravenuatensem, Foroliviensem et Ferrariensem. Llujusmodi iniquitas antea rapina appellabatur, a quocunque committeretur, hodie annexionem dicunt. Mirum non est, quod qui aeternae justitiae in tabulis cordis hominum scriptas leges, juraque omnia proculcare non verentur, usum quoque loquendi ubique receptum mutare, et mercedem iniquitatis specioso nomine insignire, atque aliis fucum facere velint. Rapinam sequebatur eodem fucum faciendi studio comoedia plebisciti, sive popularis suffragii; nullus enim ignorat, quibus artibus ac pollicitationibus, qua fraude, ac vi inducantur populi ad sic promenda suffragia, ut res e voto cedat alienis ditionibus inhiantium, sed nemini quoque ignotum fuit, du- dum inter raptores ac populorum nundinatores conventum de rapina fuisse, quin conventionem populi vota alterare potuerint. Laesum tam flagranti iniquitate Summi Pontificis jus nobilissimae in Europa et extra illam mentes magna ingenii vi nec minori eruditionis apparatu propugnaverant, pro illo catholici omnium orbis partium mira consensione vocem suam extulerunt, sed raptores his omnibus nequidquam moti sunt, imo in rapina ulterius processerunt. Ad diripiendas Aemiliae provincias, Legationes dictas, Pedemontii Regi occultis artibus uti, et vota desideriaque populi Sardiniae regno incorporari volentis obtendere placuit; quia vero Umbriae, Piceni, et Marchiae Anconitanae incolae nec ad rebellionem contra legitimum suum Dominum, Papam, nec ad elicienda incorporationis vota concitari se passi sunt, armorum vim adhibere, et Summum Pontificem bello aggredi libuit, quod prius occeptum, quam denunciatum fuisse nec ipsi praedicti Regis ministri in- ficiabantur, qui palam declarare non erubuerunt, laudanda esse quaelibet media, dummodo ad finem faciant, nec Regis belliduces ob periculum, in mora positum, aliter agere potuisse. Exiguam pontificiorum militum manum a decuplo majori ho-