Circulares litterae dioecesanae anno 1869. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Simor
Nr. XXII.
csénji Primatem et Archi-Episcopum , velut praedicti instituti s.udiosissimum fautorem, directi tenor est sequens: Yenerabili Fratri Georgio Arcbiepiscopo Strigoniensi, etc. Innocentius Papa XI. „Venerabilis Frater, etsi perspecta Fraternitatis tuae pietas, et eximius divini honoris amplificandi zelus, satis te incitabunt ad iuvandum promovendumque Institutum Clericorum in communi viventium, cuius praestantiam cognitam ac perspectam habes, et pro cuius erectione, et propagatione sedula ubique studia impendisti, deesse nihilominus videremur peculiari charitati, quam idem sibi a Nobis vindicat, nisi currenti stimulos adderemus. Quamobrem hisce Tibi significamus, rem pergratam Nobis te facturum, ubi in praedicti Instituti incrementum diligenter incubueris, utque episcopi Comprovinciales tui pariter incumbant, operam dederis. Praeter meritum, quod tibi ingens apud Deum comparaveris, Benevolentiam Nostram magis etiam demerueris, Venerabilis Frater, cui interim Apostolicam Benedictionem permanenter impertimur. Datum Romae. Die 1. Junii 1680.“ Atque Sacerdotes Arehi-dioecesanos sub hac vivendi forma uberrimos in Vinea Domini fructus retulisse nulli dubitamus; verum Deo permittente, temporis iniquitate institutum hocce praestantissimum apud nos quoque exspiravit. Aliquot abhinc annis Divina benignitas rursus excitavit animos quorundam proborum presbyterorum in pluribus Dioecesibus Galliae, Germaniae, imo et Americae, quibus id unice propositum est: ut inita inter se arcta societate iuxta normam s. Canonum vitae clericalis, quoad eius fieri potest, summam integritatem praeseferentes, difficillimis hisce temporibus, officiis suis ex asse respondendo, Dei honorem et salutem animarum sincere atque vigilanter procurent. Coepernnt hi cumprimis in Dioecesi Aurelianensi, sub nomine „Oratorii Dioecesani“ suorum laborum, pietatis, zeli, non mediocris doctrinae, cum magna eorum, apud quos versantur, approbatione, specimina egregia edere. Hunc in finem memores elogii Divini*): „frater qui adiuvatur a fratre quasi civitas firma“, conditis pro felici prosperoque consilii, quod exsequi vehementer desiderarunt, successu regulis, in aliquam congregationis religiosae speciem coaluerunt, quo mutuo sese cum auxiliis, tum directione atque mediis iuvantes, ad eam, quam sibi proposuere exemplaris vitae, normam, pervenire divina gratia opitulante valeant. Christi autem Ecclesiam suam nunquam deserentis providentia factum, ut non modo non deessent, sed in dies multiplicarentur, qui suam laboribus adeo sacris operam sponderent, ac humeros de facto submitterent. Re comperta Illustrissimus et Reverendissimus Episcopus Aurelianensis Felix Dupanloup, ut est disciplinae ecclesiasticae mire sollicitus vigil et custos, data ad Clerum suum epistola, omnibus sacerdotibus suae Dioeceseos, hoc vitae institutum non solum liberrime amplecti permisit; sed addita pro eodem, ferventius sectando, eloquentissima adhortatione, luculenter commendavit. 1 2) Quantum vero institutum hoc probetur a Sanctissimo Domino Nostro PIO P. IX., et quam ex animo optet Beatissimus Pater illi succurrere, optime elucet e tenerrimis literis , quas ad J. P. L. Gaduel, Canonicum et Vicarium generalem Aurelianensem, praecipuum Oratorii Dioecesani promotorem dedit, ubi is „vitam“ 3) et „opuscula eccle1) Prov. 18, 19. 2) Lectu dignissima celeberrimi Aurelianensium Praesulis ad Clerum suum epistola „sur la vie commune dans le Clergé seculier ä 1’ occasion de l’ établissement d’ une association sacerdotale sous le nom d’ Oratoire Diocésain“, interpretata reperitur in diario „der Katholik“ 1869. II. 53. p. Idem porro Episcopus precatur Deum, ut moveat plurimos efficaciter ad intelligendum, quam ei sit futura grata omnis haec opera; et ut multorum corda inflammet ad hoc, ut sponte soli Deo servientes, aggregentur et se ex animo sociorum Oratorii Dioecesani nomine adscribi flagitent. *) H. t. La perfection sacerdotale, ou la Vie du serviteur de Dien Barth. Holzhäuser, reformateur du clergé en Allemagne. Par. 1861. ed II. 1868. Germ, versa prodiit Mog. 1862.
