Circulares litterae dioecesanae a 16-a maji-31-am decembris 1867. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Simor
Joannes Simor
8 scribarum et phariseorum, sed ut sancti simus, et occulta intentione de bono opere proximis praebeamus exemplum.“ En, necessitas, ut morum et disciplinae instauratio a nobis ipsis initium sumat! Nec vos tacitus praeteribo hodie piae Confraternitates, quotquot per ambitum late exporrectae huius Archi-Dioecesis sive ad struenda vel reparanda Deo vivo et vero templa, sive ad cultum divinum ornandum, sacramque suppellectilem procurandam, sive ad vulgandos propagandosque bonos libros, sive ad officia christianae caritatis cum paupertate colluctantibus impendenda, sive ad suppetias domesticis fidei, inter infideles degentibus, ferendas in speciales sodalitates coaluistis. — Novi ex experientia, quanta ex huius- modi piis unionibus in Ecclesiam, et bonum publicum dimanent emolumenta ; ac ideo, illas omni meliore modo promovere, protegere, propagare satagebam. Curate, ut servata inter vos concordia vere fraterna, nomini et fini vestro apprime respondeatis; obedientiae dein erga Ecclesiam exemplum praebentes „in suavitate, in Spiritu Sancto, in caritate non ficta, in verbo veritatis, in virtute Dei“56) eo connitamini, ut statutis consociationum vestrarum ad amussim morem geratis, et quod caput est rei, omnia referatis ad Gloriam Dei. Vos vero, Venerabiles Fratres et Filii in Christo,,qui comministri et cooperatores estis ordinis mei, spiritum nolite extinquere,“5 7) pias confraternitates, haec nascentis in vinea Domini seminis speciosa et utilia germina, haec cara spei nostrae pignora, haec efficacia ad profligandum indifferentismum religiosum, ad fortius adstringendum caritatis vinculum, media, haud absimiliter protegite, promovete, ac fidelibus commendate, eosque simul docete, quo animo, fine, concordia iis accenseri possint. Haec omnia Vos Fratres et Filii in Christo dilectissimi hodierna die, qua locum hunc, illo, quem adusque tenui, altiorem, sed non tutiorem, nullis meis suffragantibus meritis, sed Deo, a cujus nutu vitae nostrae momenta dependent, sic disponente occupo, vobiscum communicare non modo dignum, sed etiam necessarium existimavi. Unum superest, ut Vobis eum, cuius animus vester capax est, maximum amorem, inconcussam fidelitatem in matrem omnium nostrum S. Catholicam et Apostolicam Ecclesiam, atque promptissimam erga eius SS. canones obedientiam quam impensissime commendem, quo in amore, qua in fidelitate, qua in obedientia parem mihi habere possum, superiorem neminem. A nobis enim danda opera est, ne quid christiana Respublica detrimenti hac temporum asperitate capiat; a nobis cavendum, ne quam religionem majores nostri in gravissimis periculorum turbinibus tenuerunt, eam violari, aut eripi nobis patiamur, a nobis non committendum, ut eam haereditatem, quam illi viri fortissimi laboribus, vigiliis, fortunarum ruinis, sanguine ipso partam nobis tradidere, earn nos a perenni, contestataque majorum virtute degenerantes timiditate, incuria, desidiaque deperdamus. Una est omnibus Ecclesiae filiis obligatio, communem sibi carissimam Matrem fovendi, tuendi, exaltandi. Super malis, Ecclesiae impendentibus, ex intimo corde ingemiscere non sufficit, illa etiam amoliri pro viribus studeamus. Certe Sancta Mater Ecclesia, quae nos non absque maximis et vere maternis curis ac sollicitudinibus educavit, a nobis etiam jure suo poscit provehi et protegi. Quod cum noverit a singulis, etiam si Praesulibus, fieri non posse, expectat ab omnibus. Ad cuius enim fidem, et virtutem ipsa, tot tantisque difficultatibus involuta et afflicta confugiat, a quibus maximo in discrimine opem, et praesidium et auxilium petat, si ab illis deseratur, qui militiae sacrae nomen dederunt, qui eodem, quo Majores nostri Sacramento obstricti sunt, omnem curam, laborem, vigilantiam, studium, diligentiam saluti Ecclesiae impendendi. Itaque iugum Christi, quod leve est, omnes hilari animo portemus, Christo fideliter serviamus, cui servire regnare est. Agamus bonum patrem familiae, faciamus ampliora, quae accepimus. Maior ista haereditas a nobis ad posteros transeat, multum 56) 2. Cor. 6. 7. — 57) 1. These. 5, 19.
