KOZÁKY ISTVÁN: A HALÁLTÁNCOK TÖRTÉNETE I. / Bibliotheca Humanitatis Historica - A Magyar Nemzeti Múzeum művelődéstörténeti kiadványai 1. (Budapest, 1936)
DRITTER TEIL. Entwicklung der Todes-Tanz- und Toten-Tanz-Motive in der lehrhaften Dichtung des Mittel-alters und in den Urtypen der Todes- und Toten-Legenden - ZWEITER ABSCHNITT. Grundformen der Todes- und Toten-Legenden
— 270 — 7. Haec (Mors) non excipit personam 1 Divitis aut pauperis, Neque mitram nec coronam Praesulis aut principis. 8. Ilia bonis atque malis Numquam parcit impia, Sed est omnibus aequalis, Pietatis nescia. 9. Haec non parcit senectuti, Nec honestos excipit, Nec florenti juventuti, Quidquid vidit, accipit. 10. Ubi vestra pulchritudo Risus et jocunditas, Et monete multitudo, Rerum copiositas ? 11. Ubi vestra fortitudo Vel famosa probitas, El agrorum latitudo, Fructuum fecunditas ? 12. Orreorum plenitudo Ciborumque varietas, Et domorum amplitúdó, Murorum sublimitas ? 13. Ubi pulchra vestimenta Cum auratis cingulis, Digitorum ornamenta Cum gemmatis anulis ? 14. Ubi lites, quas forastis, Ubi cavillatio, Testium, quos subornastis, Falsorum productio ? 15. Quid egistis, modo sitis Virtute vel vitio, Si velitis aut nolitis, Estis in judicio. 16. Tertij vox fuit talis Ambobus jacentibus, Et est sermo generalis Omnibus mortalibus : 17. Hic superbia nihil prodest, Nec valet exceptio. Contra stimulum sed obest Nostra calcitratio. 18. Non est in hac vita dies Plena solacio, In qua non sit nostra quies Mixta cum fastidio. 1 Nichtigkeitsvisionen. 2 Eine Übernahme der Motive der mittelalt. lehrhaften Lit. „Die, ubi sunt . .. ?" 19. Nunc gaudemus, nunc dolemus, Nunc speramus, nunc timemus ; Cum reddemus, quod debemus, Tunc in pace erimus. 20. Mundi gaudia sunt vana, Et in luctu finiunt, Et quae cupit mens humana. Subito deficiunt. 21. Nos de sanetis habeamus Frequentem memóriám. Omni die repetamus 3 Presentem istoriam. 22. Peccatores, qui floretis. In hac vita misera, Dum hic spácium habetis, Vestra flete scelera ! 23. Mors cum suo cursu rapit 4 Senes cum juvenibus, Suo cunctos hämo capit Robustos cum senibus. 24. Hue venite potestates, Judicantes seculum, Principales et magnates, Hoc videte speculum. 25. Hi fuere, quod vos estis : 6 Jam mutantur tempóra. Extat hec sepoltura testis Et jugis memoria. 26. Quia haec mundi praesens vita Tela sit aranee, Nec in tuto loco sita, Sed plena miserie. 27. Vos, qui crines coloratis Vestris locionibus, Faciesque dealbatis Multis uncionibus. 28. Ad hanc tumbam accedatis 7 Ut discatis plenius, Quod nihil est in novitatis (sic !) Sed nihil fastidius. 29. Non resplendent hic unguenta Nec album yspanicum, Speciosa vestimenta Nec velamen sericum. 3 Der Tote wird wiederholt betrachtet, daher die Wahrnehmung seiner veränderten Gestalt. 4 Der Tod, der mit seinem Netz auf Fang auszieht, ist eine Gestalt des A. T. und der orientalischen Parabeldichtung. 5 Spiegelbuch I 6 Das dialogische Gedicht ist also eine Paraphrase des Monologes, welchen der Lebende vor dem offenen Grabe eines Toten sprach. Dieser wurde aber in drei verschiedenen Verwesungsstadien abgebildet. Dem Verfasser entging aber dieser Umstand, daher die Pluralform. 7 Ein Toter in einem Grabe.