Stromp László szerk.: Magyar protestáns egyháztörténeti adattár. II. Budapest 1903.

2. Somogyi Péter naplója. 1557—1558. (Stromp László.) Kétrészben. Elmondja Oláh Miklós esztergomi érsek alatt Pozsonyban, Nagyszombatban, Znióváralján átszenvedett fogságát és vallatását és majd meg kiszabadulását .

Undecimum capitidum. Horum igitur alter, nomine Sebastianus sepius stipem erogatam a civibus tyrnaviensibus aliisque piis fratribus ac peregrinis ad carcerem usque sustentandi gratia transmittebat. Cum igitur in feriis circumcisionis domini assidue in algidissimo detineor carcere, nec cuiquam priorum adeundi me pateret locus, alii per senestram cancellatam voce gemebunda alloquuntur tanquam notum, quibus colloquor multis suspiriis tamquam amicis. Alii piorum per obseratam carceris januam pie mecum colloquuntur, unde saepius cum notis amicis tamquam ignotis colloquor et ignotis tanquam notissimis, idque duntaxat verbotenus, sine ullo desiderabili aspectu nostrae praesentiae, multa suspirantes de tanta Sathanae tirranide, hi porrectis piis expensis tristes recedebant a janua. Factus est igitur in medio noctis strepitus januae, venit custos carceris ardenti lumine, reseratoque carcere jubet expergisci ac vestes induere, colligataque exigua supellectili foras egredi. Hunc ubi diligentius inquiro, quid hoc novi? at ille, quidnam sit prorsus me latet quin movet te otius ac sequere me, hic protinus totus horreo, ignarus quid mali hoc sit, sciens nie proximum morti. Egressus itaque lento passu e tenebroso squalidoque carcere, forte inter janitores foris in medio hypocausti conspicio quendam astantem novum militem, hactenus quidem mihi nondum visum, nedum cognitum, virum procerum, barba rufina, acri intuitu, grandique supercilio, ad cuius conspectum horreo, taciteque mecum meditor, ne hic novus miles sit duri lictoris minister, qui me jam jam duro suplicio sit traditurus, aut his durioribus inclusurus vinculis, adeo nil tertium reor, sed adesto propitius afflictissimo Jesu Christe benigne. Duodecimum capitulum. Post haec, data acceptaqua venia a janitoribus, tendimus in civitatem sub silentio noctis, secutus tribus militibus, cum exigua supellectili. Hinc inter eundum militem prope me incedentem sedulo inquiro. Die, sodes, quonam tendimus ? At ille perinde ut tu nosti, hic rursus cor trepidare et vehementius stupefieri, ignarus vinculisne perpetuis an postremo tradar fato. Praecedentibus itaque nobis lento passu : luna adhuc clarescente in suprema aeris ßegione, pervenimus ad quoddam diversorium, quo ingressi, hic rursus Animus perturbatus (Laus deo) rediit,