A Debreceni Déri Múzeum Évkönyve 1973 (Debrecen, 1975)

Művelődéstörténet, irodalomtörténet - Kilián István: Sanctus Nicolaus Episcopus seu liberalitus coronata – A magyarországi iskoladráma példája 1688-ból

Doloris ingens

! gaudium quantum tuo Redux pusillo pastor apportas gregi

! Excedit istud cordis angusti sinurn. 2; Qvanto dolore corda strinxisti prius, In tanta mentes gaudia resolvis redux. 0 Laetus Urbi, laetis inopibus dies. Quo redijt Urbis praesul, ao inopum Pater. 3; Jam féstus Urbem solvat in plausus dies. Urbs Nicolai Nomen aeternúm sonet. Qui fert cupitam reb[us] extremis opem. 4: Bene auspicato pergat hie plausu dies; Quo Nicolaus flebili exilio redux, Urbem secundo praesul ingressu beat. Praesul triumphal qui subegisti stygem, Age gloriosos hoste superato dies. 0(mn]es: Praesul triumpha . . /

,l Age glo[ri]osos . Nicol: Bene est. secundus vota successus beat. Me Caesar ambit, gra[ti]a ornavit sua Caesar benignus, aureus, Caesar pius. Nil vereor iras Caesaris. amores ubi Regnant, furores exulant, odia occidunt. Excidere facile gra[ti]a Regis nequit. Qui Regis altas corde radices agit. Nil metuo diras sortis adversae minas. Degit quietus, quern favor Regis tegit. Secura prodi vera Christiadum fidem, Qvando vagina dormit hostilis mucro, Altum tyranni dormiunt, sternunt minae. Solus benigni vigilat Augusti favor, Et Nicolaum Caesar indulgens amat. Quid metuis a[nim]e? triste quid trepidos gelu Invadit artus? verba quis resecat pavor? 1 Christianam tutus pervulga fidem, Animas avarus perge lucrari DEO, In ferre cupidus perge terrigenas Polo. Amare Christum quisquis haud a[nim)as, amat Nequit: ille sane permovet honore DEI, Qui, ne DEOS perenné temnátur, cavet. Quot námqve mentes asseris Coelo erigis, Tot consonantes laude divina choros. Epilógus. Genius Nicolai á terrena intula, ad Coelestem coronam ac thronum evocatur; applaudentib[us] coronatae Nicolai libertati sideribus. Pallas Trenchiniensis, ex virtutibus Humilitate, Liberalitate Zelo, pietate, Modestia, Sap[ient]ia Ill[ustrissi]mi Mecoenatis sui, in Gentilitia eiusdem columna ardente, et lucente relucentibus. 111 [ustrissi] mo Mecoenati suo comites virtutum honores infulatos, noc non, sibi bene ominatur, eidémqve 438 [ю] [20] [30] [40] [45] [101 a]