A Debreceni Déri Múzeum Évkönyve 1973 (Debrecen, 1975)

Művelődéstörténet, irodalomtörténet - Kilián István: Sanctus Nicolaus Episcopus seu liberalitus coronata – A magyarországi iskoladráma példája 1688-ból

Lamenta civis

: moveor aerumnis viri, Ipsas medullas penetrat immanis dolor. Natura námqve molle' mihi pectus dedit Misereor hominis perditi. Saxum induit, Hominemqve prorsus exuit, pejor fera Qvi non movetur hominis afflicti malo. Vae' saxeo homini! qvisqvis in miseros petra e[stj (10] Et ipse' qvondum saxeum in preces' Polum Rigidum Numen sentiet. Pietas DEO Homines benignos aeqvat, asperita petris Feritas ferit: humanitás hominem facit. Ab hac recedit, qvis qvis in saxum migrat, Feráqve mentem corpore' humano tegit. Pietate' emuntur corda. Perparva stipe' Venale' coelum est. Ibo mercabor levi Immensa pretio regna stellantis Poli, Ibo (:miserandi namqve paupertas viri [20] Summa, et pudoris grandé' me' damnum vocat:) Periculosa nempe', qvae miseras premit Cum patre' natas, mente' prosternit virum Res est egestas. Tradit haec multos neci Multos in undas mente' praecipites agit: Multos in enses adigit, aut laqveo necat. Multis pudorem tollit, ac niveum decus, Floremqve mentis

: in Dionaeas faces Nefanda Veneris furta et illicitos toros, Multos inopia stimulat, et mactat Stygi. [30] Ah metuo vobis Virgines mentes! Tibi Formido genitor[is] timeo' ne' raras opes' Rapiat egestas dura, Virginibus nives' Integritatis ac dionaea lue' Cupido foedus Virgines mentes' lutet, Agatqve egestas nobiles praedas Stygi. Ibo pretiosas aere' naufragio eruam Mentes; pudoris dote servabo rosas. Solabor aureo munere' afflictum Patrem. [39] S с e n a 4

a Eumenius inuento mane' auro latus DEO grates eum Aglaia rependit. Eum: Abscedit atra ideo tenebrarum Parens, At non recedit mente' sollicitus dolor. Emergit undis Phoebus hesperijs, ego Nondum doloris gurgite' emergo,- Solo Sol roteús oritur, occidit at animo meo. Dum lux coruscat, alta nox mentem tenet. Dum ridet aether, vultus in lachrymis natat. О qvale' lucis gaudium afflicto Patri

! Cum sole' luctus, cura cum die' redit. Redite' noctes', mergite' afflictum Patrem [10] Sopore' dulci edormiat luctum gravem Cordis dolores digerat somno graves: Sopite' curas. Ergo me' rursum dies 408