A Herman Ottó Múzeum Évkönyve 2. (1958)

BÖKÖNYI Sándor: A Tiszalúc-dankadombi bronzkori telep gerinces faunája

A TISZALÜC-DANKADOMBI BRONZKORI TELEP GERINCES FAUNÁJA 35 A háziállatok közül az eb egy kis- és egy középnagytestű fajtával(?) kép­viselt. A ló kistermetű, keleti típus, mely a tószegi könnyebb, tehát a nedves klíma hatására még meg nem változott típusnak felel meg. A sertések Közép­és Nyugat-Európa e korból ismert sertéseinél nagyobbak, amit minden valószí­nűség szerint helyi vad őseiknek köszönhetnek. A juh kistermetű, a rézjuhéra emlékeztető szarvcsapokkal, azonban egy igen csökevényes szarvcsappal bíró egyed is előfordul. A kecske szintén kistestű. Az egyik kecskeszarvcsap rend­kívül vaskos; az egyik legerősebb az irodalombán. A szarvasmarhák meglehető­sen egységesek, kis- vagy középnagytermetűek; szarvcsapjaik közt azonban három eltérő típust is találhatunk. A fauna egészére jellemző az, hogy jól beleillik összetételére nézve a magyar­országi bronzkori telepfaunák sorába, s azok közül is különösen a tápiószele­tűzkövesivel egyezik meg, mely a bronzkor azonos, hatvani kultúrájából való. Ezzel egy ponton sikerült megerősíteni a magyarországi Őskori korszakok és kultúrák faunatípusairól kialakított elméletünket. 110 BÖKÖNYI SÁNDOR DIE WIRBELTIERFAUNA DER BRONZEZEITLICHEN SIEDLUNG VON TISZALŰC-DANKADOMB Im Jahre 1957 leitete N. Kalicz eine Notgrabung in der Siedlung von Tisza­Mc-Dankadomb, wobei es ihm gelang, einen Teil zu erforschen. Nach den archä­ologischen Funden datiert der Ausgräber die Siedlung in die Hatvaner Kultur (B II). Es kamen insgesamt 1311 Tierknochen von zwanzig Arten zum Vorschein (sechs Haus- und vierzehn Wildtierarten). Das Prozentverhältnis zwischen den Haus- und Wildtieren beträgt 84,13:15,87% (Knochenzahl) bzw. 78,82:21,18% (Individuenzahl) . Die Fauna der Siedlung passt nach der prozentmässigen Zusammensetzung in die Reihe der Faunen der bronzezeitlichen Siedlungen Ungarns. Ihre charak­teristischen Züge sind folgende: 1. Das Auftreten des Hauspferdes (im Neolithi­kum kommt nämlich das Hauspferd in Ungarn noch nicht vor). 2. Das häufigere Vorkommen der Schaf-Ziege-Gruppe dem Schwein gegenüber (im Neolithikum ist das Schwein häufiger mit Ausnahme der Fundorte der Zselizer Gruppe der Linearkeramik). Gegen Ende der Bronzezeit nimmt die Prozentzahl der Schaf­Ziege-Gruppe ab, die des Schweines steigt, doch bleibt die Zahl der Individuen von ersteren noch immer höher als in irgend einer Siedlung des Neolithikums. 3. Die grössere Häufigkeit des Edelhirsches dem Ur gegenüber (im Neolithikum war auch dies umgekehrt). 4. Das starke Zurücktreten der Anzahl der gejagten Tiere dem Neolithikum und der Kupferzeit gegenüber (wieder mit Ausnahme der schon erwähnten Zselizer Gruppe). Das Verhältnis der Haus- und Wildtiere der Fauna von Tiszalúc, weiter das Verhältnis der einzelnen Individuen der Fauna entspricht am besten der der Siedlung von Tápiószele-Tűzköves, ebenfalls eine Siedlung der Hatvaner Kultur (siehe Abb. 1). Ein grundlegender Unter­schied zwischen den Faunalisten der beiden Siedlungen besteht nur darin, dass in Tiszalúc das Schwein, in Tápiószele hingegen das Pferd und Schaf-Ziege häu­figer sind. Von den von Tápiószele-Tűzköves bekannten Arten kommen in Tisza­lúc zwei Vogelarten nicht vor, dagegen sind in Tiszalúc Knochen dreier Fisch­3*

Next

/
Oldalképek
Tartalom