Mathiae Corvini Hungariae regis epistolae ad Romanos pontifices datae et ab eis acceptae. Mátyás király levelezése a római pápákkal. 1458–1490. (Budapest, 1891. Mon. Vat. Hun. I/6.)

vere proximo cogendum indixit. Quumque hoc in negotio genti Hungaricae regique ejus juveni summám vim momentumque tribueret, purpurato Carvajalio praecepit, persuaderet regi Mathiae: ut ipse conventui per se interesse velit.' Rex tamen mox significavit se vices suas legatis demandaturum esse, quum temporum adjunctis prohibeatur, quominus e regno discedat. Exeunte videlicet anno 1458. proceres impérium Mathiae strenuum aegre ferentes, regnum Friderico Caesari obtulerunt, cui quidem capessendo ille paratissimum sese exhibuit, spe fretus opima fore: ut qui olim ei a secretis, clientisque íide junctus esset, nunc quoque e fastigio primae sedis opem ei praesentissimam sit commodaturus. Ut igitur is consilio sibi praesto esset, — Caesar enixe rogavit. Pontifex vero caute admodum hisce sententiam suam aperuit: «Qui te regem Hungáriáé sunt electuri, si fides iis habenda est, et regnum dare possunt, non dissuademus accipere, quod offertur; sin ütem offerunt et belli materiam, contra sentimus, maximeque cavendum censemus, ne quid agas, quod expeditioni adversus Turcas instituendae impedimento sit.»

2 Verumtamen, quum referente Carvajalio, rerum statum penitius indagasset, cognovissetque Caesarem a paucis numero seditiosis sollicitari : minimé dubitavit, quin omne auctoritatis suae momentum ad Mathiae partes transferret. Legato igitur in mandatis dedit: «ut quamdiu idem rex in apparatu seu bello contra Turcas evidenter fuerit occupatus, omnibus et singulis molestatoribus suis, tam intra regnum quam extra, etiamsi regali. . . dignitate . . . praefulgeant, sub comminatione divini judicii et aliis censuris et poenis ... districte inhibeat, ne illi . . . impedimentum aliquod directe vei indirecte . . . afferre praesumant.»

3 Insuper, quum aliquot post hebdomadas legati Hungáriáé Mathiae officia exhibituri Senis pontificem salutarent, non modo eos singulari quadam benevolentia excepit, sed magnifico etiam verborum apparatu Joannis Hu1 Litterae haec sine die v. in Regestis Vaticanis. 3 Pii II. R M. Commentarii de rebus memorabilibus, (Francofurti, 1614 ), pp. 41.—42. 3 Litterae pontificiae de 24. Februarii i 1459. apud Theiner, t. II. p. 318.