Wenzel Gusztáv: Árpádkori új okmánytár. Codex diplomaticus Arpadianus continuatus. IV. 1272–1290. (Pest, 1862.)

fico domino, piissimo redemptori tante necessitatis tempore non assistat, dum lieieditatis sue funiculus, terra sancta, quam sibi testatur scripture sacre testimonium omnium curiorem, in Christianitatis eonfusionem et dedecus per nominis Christiani blasphemos pro parte maxima occupata tenetur, et ad occupationem residui per eosdem instantia infeste persecutionis insistitur, super eo assidue in partibus illis populus Christianus impetitur, et molestis impetitionibus iníestatur ? Et quidem si facultas resistendi competeret, non pateretur aliquis absque deserte íidei serupulo sui domini temporalis vei vicum aliquem occupari; et hereditatis Dominice invasores íideles ulterius patientur'? Numquid marcebunt otio, aut ocius non exurgent ad vitandum tante note discrimen ? Exurgant itaque qui sunt Christi, et se ipsius esse nonsolum nomine, sed opere fateantur; exurgant utique in illius auxilium, exurgant ad salutis sue eompendium, et illám brevis laboris pretio compendiose mercentur. Nunc precipue dum in sacro Coneilio ad hoc hiis diebus inter eetera, immo pre ceteris specialiter congregato, eiusdem terre nuper ordinata subventio sub spe illius, de cuius solius clementi providentia et clementia provida ordinatio talis et tanta processit, laboris optatum exitum repromittit. Convenientibus siquidem in eodem Coneilio nonnullis Prineipibus et Prelatis de mundi partibus universis, aliorumque Principum, Prelatorum et Ca pitulorum Nuntiis, post subsidium pecuniarium communi consensu terre deputatum eidem, convenit omnium sententia in id ipsum, videlicet ut in generáli passagio, cuius celeriter auctore Deo terminum prefigemus, universis christicolis contra blasphemos eosdem constantibus vires suas, quanto erit Cbristianorum virtus unita potentior, et tanto ad liberationem terre predicte sit via securior, sit oportunitas promptior, et de illa Deo auspice spes certior habeatur. Ceterum licet ad exeitandos eorumdem íidelium animos in terre memoratesuccursum suft'icere debeat sollers atteutio premissorum, licet possit non indigne sperari, quod si íideles iidem, quo debent pietatis oculo, terram eandem respic.iant, si ad persecutionis acerbitatem, quam terra eadem continuis lacessita molestiis et diutinis vexationibus lassata perpetitur, convertant pie compassiouis intuitam, diseriminaque considerent, que per