Katolikus Főgimnázium, Kolozsvár, 1901

cifixi effigie ea ipsa, quam caes Ferdinandus II Patri Lamor- mainio, quem a sacris eonfessionibus habebat, dono obtulerat : tanquam viae coruite ac duce donatum ab se dimittit; ille in uno Salvatore opes, arma, commeatum detulit; longitudinem et lati- tudinem et sublimitatem et profundum crucis, ac supereminentem scientiae charitatem Christi, ante contemplaturus fidei ocul'i, quam explanaret oraculo. Tali tessera armatus cum ab Hungária impenetrabile« in Daciam aditus inveniret, institu- to per Sarmatiae fines ifinere, Albam Juliam ipso Dominici nata- lis pervigilio fausto omine attigit; forte regni comitia ea in urbe coacta aderant, dum superiore lecto affixo, nee temporis ad sese colligendum inopiam, neque attrilas itineribus vires deprecatus: sacratissimo illo quatriduo ad nobilem concionem hospes ac tiro verba fecit, divini jam tum oraculi vim praesagiente animo, fore, ut vir obediens loquatur victorias. Et vero ab tarn felice impetu famae claritudo, sacrarumque concionum gustus in viro augeri in dies animadversus, id effecit, ut in hujus provinciáé cande- labro quodam ac theatro tot oculis auribusque mortalium ex- positus, tantum dicendi copia ac sapienlia profecerit, ut omnium ordinum perpetua benevolentia et gratia deinceps annos viginti audiretur.

Ecclesiae catholieae majestas ac societatis (quibus id scire licuit) existimatio, animorumque emolumenta quotidiano jam usu perspecta, quas subdiderint viri charitati faces, ut ne labori, vigiliis parceret, duplicandoque industrias, cum Josue duos ex uno dies efficeret; documento sint aliquot concionum centuriae, XXXVI voluminibus comprehensae. Apem argumentosam dixeris! Utinam nativum populáris eloquentiae splendorem et gratiam aut ille pari felicitate in charta adumbrare, aut ego stylo imitari valuissem ! Ipse, qui dicentem olim audieram et posthumas locu- brationes latinas pervolutavi diligentissime, non diffiteor, in Hungarici sermonis elegantia múlta elocutionis ornamenta cum mortuo interiisse, ipsumque de propriis scriptis ingenue confes- sum esse : Ubi (inquit) os meum apponere non possum, nihil sunt omnia. Ea quippe, quae ipse in Chartas conjieiebat propere, tot curis pressus: erant prima dicendarum rerum lineamenta, sive res ipsa in se spectetui, seu oratoriae formae dicendi sty- lusque considerentur, utrisque nova succedebat lucubratio (quam de tot marginalibus notis conjicio juxta illud: Posteriores cogitationes meliores), quibus nervosa ingenii vi comprehensis, ipse ex sugge18