Kalocsai Főegyházmegyei Körlevelek, 1914

Index

— 107 — Do'minus spiritu sapientiae et fortitudinis eum armaverit. Praeterea quam frequenter, cum gravi animi maerore observat sacerdos, quomodo passiones carnales, vana et stulta doctrina, prava item exempla omnem ejus solertem licet institutionem, omnesque conatus fere inanes reddunt; observat non paucos in iis versari adjunctis, ut circa deligendum quod bonum et salutare, quod malum et damnabile est, in continua lucta positi, in continuo etiam salutis animae discrimine versentur. Itaque officii illius est orare ad Dominum, ut spiritum fortitudinis- et perseverantiae tribuat animae colluctanti, quemadmodum oravit Moyses, dum pugnabat Izrael, levavitque manus suas ad coelum, ut triumphum victoriae concedat Dominus populo suo.

1) Denique ipse quoque fidelis minister Dei et dispensator mysteriorum eius, quantis se tribulationibus, persecutionibus ingratique animi sequelis expositum et circumdatum vidit ac experitur! Ad quem proin, ne in his angustiis suis animo concidat, majoré cum fiducia confugiat, quam ad Dominum Magistrumque suum! qui verbis suis consolabitur eum: „In mundo pressuram habebitis, sed confidite, quia ego vici mundum."

2) Orationi vocali jungenda mentalis, sive meditatio, de qua non dubitavit celeberrimus Gerson asserere: „Absque meditationis exercitio nullus secluso miraculo ad religionis Christianae normám attingit." Meditatio intellectum illuminat veritatibus aeternis, cor inflammat ad coelestia desideria, totam vitám sacerdotis roborat, dat verbis ejus unctionem, activitati constantiam, firmitatem. Unde sequitur meditationem recte sacerdotibus multum occupatis maximé necessariam esse. Ad hanc rem apprime docet Sanctissimus Dominus Noster „In his ipsis, qui recogitare corde gravantur vei negligunt, non desunt sane qui consequentem animi sui egestatem dissimulent, excusentque, id causae obtendentes, se totos agitationi ministerii dedisse, in multiplicem aliorum utilitatem. Verum falluntur misere. Nec enim assueti cum Deo colloqui, quum de eo ad homines dicunt, vei consilia christianae vitae impertiunt, prorsus carent divino afflatu; ut evangelicum verbum videatur in ipsis fere emortuum . . . Nec dissimiliter fit in caeteris partibus actuosae vitae: quippe vei nullus inde solidae utilitatis proventus, vei brevis horae, consequitur, imbre deficiente coelesti, quem sane devocat uberrimum oratio humiliantis se."

1) Oportet itaque, Fratres Dilectissimi, ut instetis orationi, atque externa actio et meditatio vices alternent suas, et qui cum Moyse introistis ad tabernaculum ad orandum, cum eodem exeatis illuminati et confortati ad agendum. Cum vero nulla scientia nobilior ac utilior, quam nosse se ipsum, hinc, quod meditationi optime junctum est, examen conscientiae quotidie instituite, monente S. Bernardo: „Admove speculum, foedus se in eo vultus agnoscat, inspice, ne forte et si sit, unde merito placeas tibi, etiam in quo debeas disciplicere non desit, cautius in bonis ambulas, si et mala non lateant." Et certe si quotidie internum nostrum statum exploraremus, ac delicta lacrimis poenitentiae rigaiemus, fierine posset, ut sacerdotes in lethali peccatorum somno dormiant? Ut vero lapsus praecaveatur, fervor pietatis in vestris animis in dies crescat, praeter frequentem orationem, devotam divini officii recitationem, diligens examen conscientiae, numquam negligite usum sacramentorum, instate studio literarum, imprimis frequentate ss. exercitia spiritualia. 1) Ex. 17, u. Joan. 16, 33. ') Exhort. ad Clerum.