A Győri Püspökség Körlevelei, 1930
Tartalomjegyzék
6 ad reliquam inde viam maiore cum alacritate terendam novos spiritus sumant, quaecumque in duodecim hos menses eiusmodi opportunitates interciderunt, fieri profecto non patuit quin eas ultro christifideles arriperent, ut in Deum Optimum Maximum inque communem Patrem, rei temporique congruenter, uno eodemque caritatis impetu ferrentur. Quae ut pietatis officia paterna voluntate rependeremus, habitis interea sollemni ritu celebritatibus per Nostras Litteras per Legatosve Nostro > adesse et multo plus splendoris adiicere non dubitavimus. Neque enim inlustri Benedicti Patris legiferi suboli, quae quartum decimum ab Archicoenobio Casinensi condito saeculum commemorare parabat, Sedes haec Apostolica deesse poterat, de qua illud „monasticae normae principale gymnasium"1 perinde ac de culto humano civilique, tam praeclare tamque diu meritum esset. Quod cum iterum iterumque dicimus, rem dicimus non tam doctis eruditisque viris cognitam atque perspectam, quam in vulgus hodie, recta eiusmodi laudum intellegentia, pervagatam. Praeterquam enim quod populo, Italiae potissimum nostrae, illud Patriarchae sanctissimi »ora et labora« in exemplum proponi solet, iam nemo unus ignorat. Archicoenobii sodales, ceteris e tota Benedicti familia imitantibus, bonas artes provexisse, divinae humanaeque sapientiae monumenta in omnem servasse posteritatem et evangelii praecones in regiones vel remotissimas dimisisse eo quidem rei christianae civilisque incremento, ut fel. rec. decessor Noster Pius X. Casinensis monasterii promerita breviter utique at nervose complexus, »eiusdem fastos Romanae Ecclesiae historiae magnam esse partem« iure op1 Nicolaus II. Litt. decr. Pastoralis sollicitudinis. timo affirmarii.1 Quamobrem nihil mirum si, per instaurata apud vetustissimam Archiabbatiam sollemnia, satis multi undique confluxere homines, ut in sacrum illum montem, Benedicti Patris memorias veneraturi animosque expiaturi suos, certatim conscenderent. In historia autem Ecclesiae aliquanto minus remotus, Holmiae in urbe Sueciae principe, inudtato quodam splendore, quoad fieri pro nostrorum numero poterat, cemmemoratus est sancti Ansgarii adventus, qui millesimo et centesimo ante anno in Sueciam appulit, postquam evangelicae doctrinae semina in Dania studiosissime iecerat, Acta in triduum sollemnia ; aderant, quasi nationum quattuordecim, si fas est dicere, legati, Patres Cardinales duo, episcopi et Bene- dictini Ordinis abbates nonnulli, christifideles plus mille; habitae de rebus Ansgarii g' stis deque mirifico eius aposto- latu, ad recentiora studia exactae, contiones ; Litterae, quas bene precando dederamus, communi plausu perlectae; omnes quotquot convenerant, in ipsas municipales Holmiae aedes perhonorifice excepti; ad Nos et ad Sueciae regem, observantiae et laetorum ominum causa, transmissae salutationes. Quae quidem saecularis eventi celebratio nulli minoris momenti videbitur, qui cogitet, ante septuaginta annos, infestis tum catholico nomini in Suecia rebus, eos, qui ad Romanam transiissent Ecclesiam, exsilio et iuris hereditarii amissione, ex legis praescripto, mulctari adhuc consuevisse. Quo loco in rem e t memorare, per eas regiones ex cultioribus mulieribus hominibusque non unum catholicam religionem recens amplexum esse, et in Islan- dia, quae in dicione Daniae est, hoc ipso anno Purpuratum Patrem, negotiis 1 Litt. io febr. 1913.
