A Győri Püspökség Körlevelei, 1866
Tartalomjegyzék
20 stituerit, „quo et majestas tanti sacrificii commendaretur, et mentes fidelium per haec visibilia religionis et pietatis signa ad rerum altissimarum, quae in hoc sacrificio latent, contemplationem excitarentur" : 55) an non menti ecclesiae refragatur, pietatemque fidelium intercipit, quisquis sapienter stabilitos ritus aut perfunctorie obit, aut ex arbitrio suo praetermittit et convellit? E re igitur nostra fuerit consilium sequi a viris doctrina aeque ac probitate conspicuis suggestum, et rubricas quotannis adminus semel attente relegere, operamque dare, ut in earum sensum et significationem penetremus, quo sic caeremoniae, quas frequentamus, documenta sint eorum, quae Deus in corde nostro videt. Devotioni nativa quadam societate jungitur, immo ex ea quodammodo efflorescit mentis animique puritas, quae in immunitate non tantum ab omni peccato lethali, sed etiam ab affectu et propensione in quaevis venialia consistit. Levia siquidem peccata omnino vitare nequimus; at ipsorum affectum penitus exstirpare et possumus, et debemus, adeo ut nulli voluntate et dedita opera adhaereamus. Quanta proinde conscientiae teneritudine, qua vitae innocentia, quo virtutum splendore insignitum esse decet hominem Dei compariturum in conspectu ejus, „coram quo caeli non sunt mundi, et qui in angelis reperit pravitatem"! 56) — Victima quae immolatur, infinite munda est; principalis offerens, cujus vice fungimur, ipsa sanctitas et fons est omnis puritatis. Si propheta olim verbum Dei annuntiare non sustinuit, nisi postquam labia ejus calculo ignito, quem angelus de altari tulerat, mundata fuere; si sacerdotes antiquae legis ad offerendum sanguinem taurorum et hircorum mundi accedere jubebantur: minorne erit sacerdotum novae legis puritatem consectandi obligatio, qui sacrosancta verba proferunt, quibus panis et vinum in corpus et sanguinem Dei-Hominis transmutatur? qui hunc ipsum manibus tenent, cordis hospitio recipiunt, eique arctissime uniuntur? Cardinalis Bona dis- cutiens quaestionem: cur multi ex frequenti celebratione non proficiant, rem sic expedit: „Cum multi sint sacerdotes, qui frequenter, multi etiam qui quotidie celebrant, et nihilominus hujus vivifici ac divini sacramenti admirabiles fructus non percipiant, necessarium procul dubio est, tanti mali causas investigare. Unde enim in cura salutis tanta tepi- ditas, tanta in studio perfectionis negligentia, cum dicat Chrysostomus, oportere nos ab hac mensa recedere daemonibus terribiles, et ignem omni ex parte spirantes? Si Deus noster ignis consumens est, venitque in terras suum ignem ferens, qui ardeat et omnium corda comburat: cur ipso intra nos recepto nec frigus a nobis expellitur, nec ardorem ejus sentimus? Nonne mortis indicium est vel gravissimae aegritudinis, ignem habere in sinu, et omni calore destitui ?... Effectus Eucharistiae sunt: praeservare a peccatis, augere gratiam, terrenorum odium infundere, ad aeternorum amorem mentem elevare, illuminare intellectum, succendere affectum, conferre corpori et animae puritatem, conscientiae pacem et laetitiam, atque inseparabilem cum Deo unionem. Plerique tamen post frequentem celebrationem his effectibus non fruuntur, ad quos nimirum spectat Aggaei prophetae objurgatio dicentis: Comedistis et non estis satiati, bibistis et non estis inebriati. Defectus autem non in cibo et potu est, sed in prava edentis et bibentis dispositione. Et haec prima tanti mali causa est, quia aliud comedimus, aliud esurimus." 57) Qui vero sacra mysteria in statu peccati mortalis celebrat, et altare conscendit antequam stolam in sanguine Agni dealbasset, „reum se facit, juxta S. Paulum, corporis 55) Sess. 22. de sacrif. mias, cap, 5. — 5β) Job 15, 15. et 4, 18. — 57) Traet. ascot. de sacrif, mias, c. 6. in fin.
