A Győri Püspökség Körlevelei, 1865
Tartalomjegyzék
60 aut post obitum purgatorii igne superest eluenda, ut docet sacra Synodus Tridentina.25) Satis item erit, si christianae plebi innotescat, adesse in Ecclesia indeficientem thesaurum, ex immensa meritorum Christi copia conflatum, cui et alia Sanctorum accedunt merita: hujusce vero thesauri dispensationem, ab eodem Christo Domino, ejus in terris Vicario, hoc est romano Pontifici, fuisse concreditam; ideoque provido romani Pontificis consilio, justis causis ita suadentibus, modo ampliorem, modo contractiorem fieri posse meritorum applicationem.. . Porro haec meritorum applicatio, indulgentiae nomine donatur, quam quisquis rite consequitur, a temporali peccatorum poena liberatur pro mensura applicationis, quam legitimus dispensator concessit ac definivit. . . Ex quo sequitur ut Christi fidelibus utilis admodum sit indulgentiarum usus, ideoque diro anathemate damnanda sit prava illorum sententia, qui aut indulgentiarum utilitatem denegant, aut Ecclesiae indulgentias conferendi adimunt potestatem, ut statuit Concilium Tridentinum.“ 26) Illud interim Pastores animarum hac in re majorem in modum praepedire nitantur, ne forte fidelibus ea subrepat opinio, solo operum ad lucrandum Jubilaeum praescriptorum implemento se ab omni ulteriore satisfaciendi obligatione exsolvi; indulgentiae namque in subsidium conceduntur infirmitatis, non in fomentum negligentiae, et ut scribit Cardinalis Denoffius:27) „Mens Ecclesiae in dispensandis indulgentiis, haec quidem est, nempe filiis suis beneficio indulgentiae opem ferre, ut poenae debitum exsolvant, cui solvendo impares sunt, nonnulli quidem virium inopia, alii vero vitae brevitate prohibiti, aut certe quia vix aliquando poenitentias peccatis convenientes impleverunt. Sed eximere non vult ab obligatione legis divinae, quae idoneos poenitentiae fructus facere jubet, neque desides reddere, aut tardiores in operibus satisfactionis, quae tantopere et in sacris Scripturis, et a sanctis Patribus commendata sunt.“ Sane vetus Ecclesia exemplo S. Pauli Apostoli, illis dumtaxat impositas relaxavit poenas, qui arduis perfuncti poenitentiae laboribus, insignia dederunt fervoris specimina. Eusebius refert, 28) post Decii imperatoris persecutionem, in qua non pauci ob immanitatem tormentorum lapsi fuerant, Concilia plura fuisse coacta, in quibus lapsorum causa discussa est, quidve cum ipsis agendum, deliberatum, omnesque Episcopos in hanc convenisse sententiam, indulgendum quidem esse, pacemque Ecclesiae concedendam, sed nonnisi iis, quorum poenitentiam satisfactioni proximam conspexerint. Concilium Ancyranum a. 314. canone 5 statuit: „Episcopi potestatem habeant examinato conversationis modo, humanius cum iis agendi. . . Ante omnia autem et praecedens vita, et quae consecuta est, discutiatur, et ita eis humanitas commensuretur. “ Concilium Nicaenum I. lo- quens canone 12 de indulgentia impertienda relapsis, ait: „In his omnibus institutum et genus poenitentiae convenit explorare Quicumque enim metu, lacrymis, patientia, et bonorum operum studio, conversionem opere ostendunt, hi definitum tempus auditionis implentes, merito orationibus communicabunt; postmodum vero licebit Episcopo humanius aliquid de illis cogitare;“ id est, poenitentiae opera relaxare, quod perinde est, ac indulgentiam elargiri. Sed ne cumulatis Conciliorum Patrumque documentis prolixiores simus, unum adhuc addimus Gregorii VII. ad Episcopum Lincolniensem pro indulgentia peccatorum supplicantem rescriptum: 29) „Absolutionem peccatorum tuorum, sicut rogasti, auctoritate principum Apostolorum fulti tibi mittere dignum duximus; si S5) Sess. 6. cap. 14. et can. 30. ejusd. sess. sub tit. de justificat. — 26) Sess. 25. in decreto de indulgent. — 27) In celebri instructione pastoraU de poenitentia. — 28) Hist. eccles. lib. 6. c. 48. — 29) Lib. 1. epist. 39.
