A Győri Püspökség Körlevelei, 1859
Tartalomjegyzék
42 simam Eucharistiam digne ac reverenter recipit, is quidem litterae praecepti ecclesiastici satisfacit, sed a spiritu ejus quam longissime distat. Omnis nempe spiritualis animarum profectus ex hoc divino cibo, quo alimur in vitam aeternam, maxime pendet, imo ipse est vere anima vitae, et mentis perpetua sanitas. Parochorum proinde zelus curare debet, ut assidue sicut novellae olivarum Ecclesiae filii sint in circuitu mensae Domini. ') Quare pa- rochianos suos crebro adhortentur, et per viscera misericordiae Dei obtestenlur, ut quemadmodum corpori in singulos dies alimentum praebere necessarium putant, ita etiam frequenter hoc Sacramento alendae et nutriendae animae curam non abjiciant. Scopo hoc plurimum proderit explicare maximam Sacramenti hujus dignitatem, quippe quod tantum distat a Sacramentis ceteris, quantum radii apicem a sole, rivulum a fonte, singularem effectum ab universali causa distare cognoscitur; tum ejusdem suavitatem, per quod spiritualis dulcedo in proprio fonte degustatur, et recolitur memoria illius, quam in sua passione Christus exhibuit, excellentissimae charitatis; maxima porro et divina illa beneficia, quae ex sacramentali Eucharistiae communione consequimur, quae immensae largitatis divinae beneficia pia meditatione recolens S. Augustinus asserit, tales a Deo erga homines amoris divitias per Sanctissimum hoc Sacramentum praeberi, ut cum sit omnipotens, plus dare non possit, cum sit sapientissimus, plus dare nesciat, cum sit ditissimus, plus dare non habeat.2) Juverit porro provocare ad auctoritatem sanctissimorum Patrum, qui frequentem hujus Sacramenti sumtionem magnopere commendant. Quotidie peccas, inquit S. Augustinus, quotidie sume; cui consonat decretum Innocentii XI. 3) quo edocemur frequentissimum imo quotidianum Sacrosanctae Eucharistiae usum a SS. Patribus fuisse semper in Ecclesia probatum. Quibus accedit monitum Benedicti XIV. dicentis: 4D „Nulla sane res est, in qua utilius Episcopi, et Parochi, et Confessarii studium suum omne impendere debeant, quam in excitandis fidelibus ad eam mentis puritatem sectandam, unde digni reddantur frequenti ad sacram mensam accessu.“ Quae hucusque dicta sunt, omni fidelium generi conditioni ac aetati congruunt, ac per Curatos proponi debent. Ili tamen praecipua cura ac sollicitudine tenellam gregis sui portionem, seu illos parvulos complectantur, est necesse, qui prima vice ad S. Synaxim accedunt, ab ea enim, S. Francisco Sal. teste, ceterarum communionum fructus, imo totius vitae series dependet, persuasumque teneant parochi, parvulos illos, qui debite instructi ac dispositi primam communionem susceperunt, in via, quam occasione hac ingressi sunt, perseveraturos, suorumque posterum gaudium ac coronam futuros esse. Quoad primam parvulorum communionem sequentes teneantur regulae : 1. Non qui volent, parvuli ad communionem admittantur, sed parochus diligenter seligat admittendos. Pueris propter aetatis imbecillitatem hujus Sacramenti cognitionem et gustum nondum habentibus, Eucharistiam ministrare jam S. Carolus Borrom. prohibuit. 5) Imo sancto hoc praesule, quem pastoralis sollicitudo gloriosum reddidit, docente, nec grandiusculis Eucharistia praebenda est, nisi debite instructis ac praevie examinatis. Non enim parvuli mox ac usum rationis adipiscuntur, ad communionem etiam obligantur. Cui asserto suffragatur communis Ecclesiae usus, qui obligationem, de qua sermo, sic prout profertur, est interpretatus, cum ut parvuli majori cum reverentia et fructu Eucharistiam suscipiant, *) Psalm. 127, 4. 2) Tract. 48. in Joann. 3) Decret. S. C. C. Cum ad aures, approb. ab Innoc. XI. *) Constitutione „Certiores effecti“ §. 2. 5) Actor Part. IV. Instruet. Euchar.-
