A Győri Püspökség Körlevelei, 1859
Tartalomjegyzék
95 reddit, unde quantae expensae perstringi debeant, ac iccirco quam exiguae pensiones concernentibus Presbyteris praeberi queant, pronum est intelligere , nec ullus ignorat Dioecesis hujus Sacerdotum. Ceterum in regula nec aliae Dioeceses multum ampliore, quantum scio, idmodi fundo gaudent. Si nihilominus senio confectis ac viribus fractis Sacerdotibus largior illic addicatur pensio, id ab actuosa repetendum est charitate, qua Cleri Dioecesani membra se mutuo complectuntur. Ipsi nimirum Sacerdotes ad benevola oblata se obstringendo auxiliarem fundum erexerunt, in eoque vivum, nec unquam deficientem fontem aperuerunt, unde ampliores illi fraternae charitatis fructus in emeritos Sacerdotes derivantur. Hujusmodi fundum in hac quoque Dioecesi instituere intendo, mearumque partium esse existimo, VV. FF. et FF ! qui si ad eundem una mecuin omnes concurreritis, siquidem concordia res parvae crescant, et Deus piis fraternae dilectionis et misericordiae operibus benedicere soleat, tantum profecto colligemus nervum, quantus sublevandae confratrum nostrorum inopiae, vel saltem sorti eorumdem in tutiori locandae sufficiat. Fundi hujus scopus erit, augere pensionem, quam quis e praeexistente fundo deficientium percipit, aut posthac percepturus est. Cum hoc scopo conjungere cupio alium, in eo consistentem, ut Parocho seni, aut secus viribus non plene valenti, ne propterea beneficio decedere cogatur, resolvantur si non ex integro, saltem e parte expensae, quas Cooperatoris , aut alterius subsidiarii Sacerdotis salarium et intertentio requirit, quas nempe ipse Parochus e beneficii sui tenuioribus proventibus perstringendo haud est. Instituetur autem fundus e benevolis ipsius Y. Cleri Dioecesani oblatis. Non sum quidem nescius, haud paucos Dioecesis hujus Sacerdotes ita esse locatos, ut minima proventuum beneficii aut officii sui parte aegre careant. Sed ecce! sacrificium, cum quadam molestia et sui abnegatione conjunctum gratius est in oculis Domini, ut nihil de eo dicam, quod offerentes jure potiantur, oblatum suum multo cum foenore olim recipiendi, cujus si nullum usum facere debuerint, tanto se feliciores reputabunt, gratias acturi Deo, cujus providentia ab indigentia alienae opis immunes redditi fuerint. Fundus itaque totus charitativus erit, quippe, ut praemissum est, e spontaneis bcnevolisque oblatis conflandus, omnem ab eo vel umbram coactionis abesse volo, conferet ad illum, cui libuerit, et cui non libuerit, non conferet. Fundum hunc praeterea volo esse emeritorum et physice deficientium Sacerdotum, qui igitur beneficio privari debuerit, quod absit! ex illo nihil percipere poterit. Non enim decet pium institutum, quod ad aedificationem conditur, ad destructionem vergere. Quod hujusmodi infelicis quoque Sacerdotis sorti prospici debeat, pro- videndumque suo modo sit, suapte intelligitur. Duplici autem oblato quis ad fundum auxiliarem concurrere poterit, nimirum l-o per summam quampiam, quae securo loco erga censum elocabitur, et fundo fructificabit. Summae hoc scopo offerendae constituent stabilem dotem fundi auxiliaris, nec nisi illarum census in augmentum pensionum convertetur; 2-o per annuum benevolum oblatum, quod quis se depensurum spondebit. Ut quis membrum instituti fiat, omniumque exinde resultantium jurium particeps reddatur, non aliud requiritur, quam ut se ad annuum oblatum obliget. Summam in stabilem dotem convertendam illi forte offerent, quorum temporalibus rebus Deus amplius benedixit. De summa seu instar stabilis dotis, seu instar annui oblati per singulos conferenda, nihil statuo, cum charitatem restringere nolim; conferat quilibet, quantum potest et vult, normae tamen adinstar deserviat, ne nimirum Parochus annuatim minus quam quatuor llorenos austriacos, Cooperator autem minus quam unum florenum dependat. Ad me quod adtinet, ego pro stabili fundo novi hujus auxiliaris instituti sub hodierno offero ac depono capitale quinque millium llorenorum conv. 12*
