S. BONAVENTURA: Legenda Maior S. Francisci Assisiensis et eiusdem Legenda Minor (1941)

PRAEFATIO

XII S. BONAVENTURA. LEGENDA MAIOR. Cuicunique tunc et nunc elucebat, anno 1260 iam nullám Legendám S. Francisci penitus novam confici potuisse, etsi, iuxta nostri aevi postulata, talis compilatio sive retractatio prorsus alia methodo exaranda foret. Altera ex parte, novus S. Francisci biographus ita agendo (idein et veritatem veteris quodammodo augebat vei duplicabat per propriam suam auctoritatem, immo etiam per aestiinationem illorum «familiarium» S. Francisci quos ipse consuluerat, etiamsi inter hos computandus est Fr. Thomas Celanensis, quod equidem putamus, dummodo adhuc supervixerit. Nam S. Doctor vix omnes illos insimul consulere potuit, sed alios hie, alios illic, iuxta temporis et locorum Opportunitäten), eorum indicia exquirendo et proculdubio etiam novas narrationes auscultando. Per Legendám maiorem, cuius auetor erat ipsémét Minister generalis, ita quidem Legendae tres Celanensis superabantur lentoque interitui tradebantur, ast simul magna ex parte in Leg. maiore reviviscebant; immo Tractatus mirac. maxima ex parte ita supervivebat, in consolationem quamdam Celanensis, si iste adhuc inter vivos degebat. Haec res certo non í'ugit Fratres coaevos intelligentes et peritos; attamen in citam oblivionem erat casura apud omnes Fratres qui Legendás antiquiores non bene noscebant. Quod novus biographus deinde in Prologo, n. 4, protestatio, se «curiosum stili ornatum» neglecturum esse, mera formula erat, non magni facienda, etsi signanter addat «simplici sermone » legentium 'devotionem' magis foveri. Hanc profecto piissimus hagiographus praecipue intendebat, magis quam historical« biographiam. S. Bonaventura reapse non solum plurimos seribendi ornatus sibi e Celanensi assumpsit, verum etiam buius elegantiam perpolitam aemulatus est, propositiones suas iuxta prosae numerosae seu «cursus» normás compo-