Fabó András: A magyar- és erdélyországi mind a két vallású evangelikusok okmánytára (Pest, 1869)
Okmányok
172 qui superato affectu te consolatum accedit. Accedit, inquam, si non corpore, at verae compassionis spiritu. Accepi, fili dilecte , literas tuas, heu, non, ut sperabam, gaudii nuntias, sed doloris plenas. Vide, quam sit lubrica spes, quae ex opinione nostrae fragilitatis nascitur. Saepe audimus ea, quae nolumus, saepe experimur, quae timemus; homo cogitat, sed vanitas omnis homo et omnes cogitationes ejus fumus. Deus disponit, haec est firma et stabilis columna salutis; huic innituntur sapientes. Filia tua charissima, flos juventutis tuae decumbit* graviter,jacent meae deliciae, et ut conjicio ex tuo scripto, ex hac mortalium aerumnosa societate, valle lacryma- rum ad aeterna gaudia, quae nos hic peregrinantes, lugentes, laborantes, gementes quaerimus, translata est. Doles pater, defles mortem filiolae, non dubito; jure doles sane, ^a namque parentis.,esttl i» summo cura probata deo. Doleo et ego delicias meae senectutis occidisse; dolemus uterque. Impellimur enim, tu natura, ego chari- tate. Hactenus quidem lacrymandorveI lacrymis pia busta rigando, non peccasti. Paternus affectus, qui omnia animantia in suum obsequium cogit, hactenus tua pectora rexit; peccares vero, si lauream vi ctoriae affectui traderes. Dices : exuamne et prorsus abjiciam aroo^v • hoc non svadeo; eam enim exuere neque debes, neque potes. Si exueres, brutesceres ; si abjiceres, stuperes. Sed frenandum affectum consulo, idque freno verbi dei et loro prudentiae. Hoc tibi mecum consulit Sirac, cap. 38. 16.: Fili, inquiens, effunde lacry- mas super mortuo , luctumque, ut acerba passus, exordire ; juxta vero morem funebrem corpus ejus contege, nec sepulturam neglige. Acerbam ede lamentationem planctumque, accede et luctu, quo dignus est, eum prosequere uno aut altero die, ut calumniam devites. Deinde accipe consolationem , qua moerorem deponas. Moeror enim mortem affert, j&ui aegritudo vires inflectit. Ne dedas animum tuum tristitiae, memor extremorum. Ne obliviscaris mullam esse reversionem, et quDd illum adjuveris et te ipsum adflixeris? Memento illius sortem eam fuisse, quae tua est futura; mihi heri, tibi hodie. In quiete hominis defuncti, ut tua quoque illius memoria conquiescat, atque in excessu spiritus ejus consolationem superesse, iloc,f ö inquam, feceris Davidis exemplo, qui, dum infans ipsius morbo victus decumberet, lugebat et* noluit admittere consolationem. Ubi autem audivit, eum esse mortuum, exuit statim vestes luctus, capit cibum, cum admiratione famulorum , quibus quaerentibus : cur ita
