Evangelischen obergymnasiums, Bistritz, 1866
21 Wó se kém wáld hi séi, séi se nur huszára ku mét fárt ond mót sábel ond se féi o ze renne bies bá en bierbáum ond se gtou dou stéll ond se zennen sich en kéerz o. Bá der kál duert worn se gór vől moer; wé se bäi'n bierbáum ku, hát et do nieszn gereut ond se worn dräch. Náu berídn se sich se són widder zeriek go; det inészt doch geld do sái. Se géngen widder bés bá de kál Wé se bá de kál komé, komé widder huszára ond rädder mét d’n sábel ond se hueltn se do áráu, bies bá de brieck. 3. Di vom Gottbehäides besészén blőch. Det léért á blőch ás Prund én wáld ém wienter mét dem schlidn. Wé e én wáld kit, kit’e bá en dick buertich béuch ond á nit sich de áckes, e sáli se euháon. Wé e főt o ze háon kräischt em áus der buerte áraus: „Nät háo mer’t häus o, ich foern sonst en däich.“ Der blőch őcht áf disz wuertn nieszn; e háét de béuch éu. Wé de béuch iemfállt féárt der Gottbehäides en d’n blőchn. Der blőch fét u ze renne ond á létt de úszn mét dem schlidn stő ond á rennt háéme. Wé’e háéme kit, láét’e of de bánk nidder ond á és dűd; áber der Gottbehäides énnem rid áus em. Sái fráo réift sibn fáere, déi sén bidn iberen. Déi sibn fáere kondn met ierem bidn den Gottbehäides nät gewienne äus em. Gottbehäides rid ännefuert ás dem blochn äräus ond á sőt d’n lädn wuonderdiéng. As dem God hát em énnem án bis gegtueln ond dis er hűért áuch vu disem wuondersoer ond á géng än Prund á soll em ső, wi em sái bis hätt genu. Wé e’n Prund kám, sot der bloch ki in: Dái bis es ien Petter§tref, én der schul, wés’te zer dier énné kist, sáiste dái bis o der rim héi; áber nät der schűler hot der se genu; hi hot se káuft vo dem, di der se hot ge§tűln. De hokist dái bis nät, de mést se zeriéck káéfn. Der gőder géng doer ond fand sái bis en der schul o der rím he. Diser wőrsáéger wor bekánt wuern em gánzn Nisner bezik. Det kámen oeh zwi Zéipner, déi hátin áécht däuch ier fart gesengt ond sé hátin se nät kénn fienne, bés dát se nät bá disn blőchn worn ku ond di hátin gesőt, wo de fárt worn. A sőt ké se: „Got bá d’n Nisner gälgn, er fart sá doer énné gánge ond de dir äs hénderen zeugefálln ond se stő sinter áécht déuch do ond se hon nur éerd gefrészn.“ Dis zwi giénge ond se fándn ier fart richtich äm Nisner gálgn §tő, wé en’t der bloch hát gesőt Nodem kit och á blőch mét sennder fráo, déi hát verluern en sgärde met toller och zwenziger ond se frogt’n, wieszte nieszn, wo ier sgárde wer. Der blőch sőt: „Kehiek dänne ma háéme, derno wiell
