Bács megyei püspöki körlevelek, 1928
— 23 — * A rerum effrenata cupiditas, civilium rationum immoderatio, aurae popularis captatio exlex, legitimae auctoritatis detrectatio denique verbi Dei contemptus, quo fides labefactatur ipsa vel in proximum discrimen adducitur. Hisce vero malis veluti in cumulum accedit cum eorum ignavia atque socordia, qui, dormitantium et fugientium instar discipulorum, nutantes in fide, Christum angoribus oppressum vel Satanae satellitibus circumventum misere derelinquunt, tum eorum perfidia, qui, Judae proditoris exemplum secuti, aut temere et sacrilege de altari libant, aut ad hostium castra transfugiunt. Atque ita vel invitum subit cogitatio animum, jam propius adventare tempora de quibus Dominus Noster vaticinatus est: „Et quoniam abundavit iniquitas, refrigescet caritas multorum." (Matth., XXIV. 12.) Quae quidem omnia quotquot pie commentati erunt fideles, facere non poterunt, quin, Christi perdolentis incensi caritate, vehementiore studio suas aliorumque culpas expient, Christi honorem resarciant, aeternamque provehant animarum salutem. Et sane illud Apostoli: „Ubi abundavit delictum, superabundavit gratia" (Rom., V. 20.) aliquo pacto ad hanc quoque aetatem nostram describendam accommodare licet; nam, aucta admodum perversitate hominum, mirifice item, Spiritu Sancto afflante, numerus fidelium utriusque sexus augetur, qui alacriore animo, pro tot illatis injuriis divino Cordi satisfacere student, immo etiam se ipsos Christo victimas offerre non dubitant. Etinem quae usque adhuc memoravimus si quis secum animo reputet amanter eademque veluti in medullis defixa habeat, fieri profecto non potest quin is non tam ab omni peccato tamquam summo malo abhorreat atque abstineat, quam se totum Dei voluntati permittat, et laesum divinae Majestatis honorem, cum continenter orando, tum afflictationibus sponte susceptis aerumnisque, si quae inciderint, patienter toleratis, tum tota demum vita hoc expiationis studio exigenda, resarcire contendat. Atque hinc exortae quoque sunt religiosae familiae .virorum ac mulierum complures, quae ambitioso quodam famulatu diu noctuque personam quodammodo Angeli Jesum in horto consolantis gerere sibi habent propositum; hinc piorum hominum consociationes ab Apostolica item Sede approbatae indulgentiisque auctae, quae eandem sibi expiandi partem assumunt, idoneis religionis ac virtutum exercitationibus adimplendam; hinc denique, ut alia praetereamus, divinum honorem violatum reparandi gratia religiones inductae sol- lemnesque protestationes quas vocant, non modo a singulis christifidelibus, sed etiam a paroeciis, a dioecesibus, a civitatibus passim usurpatae. Quae cum ita sint, Venerabiles Fratres, quemadmodum consecrationis ritus, a tenuioribus exorsus initiis, latiusque deinde pervagatus, optatum denique cepit e Nostra confirmatione splendorem, ita hujus expiationis seu piae reparationis morem jampridem sancte inductum sancteque progatum, Nostra item apostolica auctoritate sanciri firmius sollemniusque celebrari ab universo catholico nomine percupimus. Quocirca decernimus ac mandamus ut quotannis, in festo Sacratissimi Cordis Jesu — quod quidem hac occasione ad gradum duplicis primae classis cum octava evehi jussimus — in templis omnibus, qua late patet terrarum orbis, eadem amantissimo Salvatori Nostro, iisdem concepta verbis, secundum exemplar quod hisce Litteris subjicimus, precatio piacularis seu protestatio, ut ajunt, sollemniter recitetur, qua et culpae nostrae defleantur omnes et jura Christi summi Regis ac Domini amantissimi violata resarciantur. Non est profecto, Venerabiles Fratres, cur dubitemus, quin ex hac sancte instaurata religione, atque universae Ecclesiae imperata, multa ac praeclara bona non modo singulis hominibus, sed sacrae etiam et civili et domesticae societati obveniant, quandoquidem ipse Redemptor noster Margaritae Mariae spopondit „eos omnes qui hoc honore Cor suum affecissent, caelestium gratiarum copia cumulatum iri“. Peccatores quidem „videntes in quem transfixerunt", (Jo., XIX. 37.) et totius Ecclesiae gemitibus fletibusque commoti, de injuriis Summo Regi illatis dőlendő, „redibunt ad cor", (Is., XLVI. 8) ne forte in culpis suis obfirmati, cum Eum, quem pupugerunt, viderint „venientem in nubibus caeli" (Matth., XXVI. 64.) sero et frustra plangant se super Eum. (Cf., Apoc., I. 7.) Justi vero justificabuntur et sanctificabuntur adhuc, (Cf. Apoc., XXII. 11.) et servitio sui Regis, quem tam contemptum et oppugnatum, tot tantisque contumeliis affectum cernunt, novo se totos ardore devovebunt; sed imprimis studio salutis animarum provehendae flagrabunt, cum questum illum divinae Victimae perpendere consueverint: „Quae utilitas in sanguine meo?" (Ps. 19. 10.) ac simul gaudium quod erit Sacratissimo eidem Cordi Jesu „super uno peccatore poenitentiam agente". (Luc., XV. 4.) Atque illud praecipue optamus vehementer speramusque fore, ut ea divini justitia Numinis, quae propter decem justos misericors Sodomis pepercisset, multo magis hominum generi universo sit parcitura, a fidelium communitate, una cum Christo Mediatore et Capite, omnium loco ac nomine comprecan- tum, suppliciter invocata et placata feliciter. Hisce denique votis inceptisque Nostris praesens arrideat Virgo Dei Parens benignissima, quae, cum Jesum nobis Redemptorem ediderit, aluerit, apud crucem hostiam obtulerit, per arcanam cum Christo conjunctionem ejusdemque gratiam omnino singularem, Reparatrix item exstitit pieque appellatur. Cujus Nos confisi apud Christum deprecatione, qui unus cum sit „Mediator Dei et hominum", (I. Tim., II. 5.) suam sibi Matrem adsciscere voluit peccatorum advocatam gratiaeque ministram ac mediatricem, caelestium munerum auspicem paternaeque benevolentiae Nostrae testem, vobis,
